ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΑΠΕΙΡΟ
Γράφει ο Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης
Αμφικτύων
Στα 96 μπαίνω από τα 95 βγαίνω
τη σκυτάλη δεν την παραδίνω και επιμένω
από τις Αξίες μας δεν παρεκκλίνω
στην πατρώα θρησκεία του Διός πιστός θα μείνω
τη ζωή μου στο άπειρο
την επεκτείνω
τελικά, αστρόσκονη κάποτε ξέρω ότι θα γίνω
ο Ηράκλειτος τα πάντα ρει έχει πει
τίποτα μόνιμο δε μένει
η εντροπία θα τα καταπιεί
και συ μοχθείς πλούτη να αφήσεις Κλεομένη
Σαν χθες οι παιδικές μου αναμνήσεις
όταν στον παππού μου έκανα σκανδαλιές
στον αρχαίο Αυλώνα(Σιδηρόκαστρο)
στο προγονικό μας σπίτι
στη ζωή έκτοτε συμμετέχω από
«4» χρονών
πω, πω!! πως κύλισε ο
καιρός σαν αναλαμπή στο λεπτό
Μετά στης Κυπαρισσίας τις μαγευτικές ακτές
στις περιοχές τις ομηρικές και θρυλικές
και στις αλάνες τις ανοιχτές στην παλιά
Πανηγυρίστρα
όταν δεν είχαμε
σχολειό της «Αγιά-Καθίστρας»
ποδόσφαιρο παίζαμε με
μπάλες γεμιστές με φύκια
Οι σκηνές αυτές δεν κράτησαν
πολύ
πόλεμος μας
ξύπνησε ένα πρωί και η πείνα της Κατοχής
ηρωικά του ΟΧΙ τα χρόνια
μαύρη και σκότεινη η Κατοχή με κορμιά
ξαπλωμένα
στα Γερμανικά καμιόνια
εκτελέσεις , πείνα, μετά εμφύλιος
συγκλονίστηκε όλη η υφήλιος
Χρόνια πικρά, χρόνια λιγρά χρόνια
κολασμένα
του πολέμου τα δεινά δεν
τάχω ξεχασμένα
και για αυτά δεν πλήρωσε κανένας
μας θέριζε η
ελονοσία χωρίς κινίνα
πιο φοβερή όμως ήταν η
πείνα
και στην κατοχική
βρέθηκα Αθήνα
όταν του ήρωα πατέρα μου
του έκοψαν οι Γερμανοί
της ζωής το νήμα
Στο «Αιγάλεω Σίσυ»
σε ένα μικρό οικίσκο
έζησα σαν σπουργίτης
η στοργική μας μάνα με
πέντε ορφανά
πώς να τα
ταΐσει να μην πεθάνουν τα «5» της παιδιά;
Κάποτε ελευθερώθηκε η
Ελλάς
ο γιορτασμός
κράτησε πολύ λίγο
τότε την
πιο τραυματική ζήσαμε ανατροπή
χάσαμε το επαναστατικό
μας σφρίγος
και από νικητές γίναμε
ηττημένοι
οι κομμουνιστές κίνησαν
τα όπλα από τη Μόσχα οργανωμένοι
συμφέρονται βέβαια είχαν
κι' άλλοι ξένοι
τα Δεκεμβριανά ήταν
το πρώτο ρίγος
της συντέλειας τότε αντικρίσαμε τον Ηλιο
σε σαθρά ιδανικά πίστεψε
τότε η φυλή μας
λαμπάδιασε η πατρίδα
και έκαψε το κορμί μας
και την ψυχή
μας
Με αγωνία και στερήσεις
πέρασα τα νεανικά μου χρόνια
νεαρός τα βράδια
άφραγκος στα ερωτικά Ψηλαλώνια
πώς βρέθηκα από την
Αθήνα στην Πάτρα;
ο μετανάστης μόνιμη δεν
έχει πιάτσα
της Αστερόεσσας
τότε γευόμαστε τη γενναιοδωρία
και αμέσως στης Σ.Σ.Ε τα
θρανία με τα φοβερά τότε καψόνια
και
την αυστηρή πειθαρχία
πατρίς, θρησκεία,
οικογένεια αιωνία
Έτσι πέρασαν
τα χρόνια
άλλοτε στη
Μακεδονία, άλλοτε στο εξωτερικό
και άλλοτε στην Αθήνα
πάντα στο καθήκον το
ιερό και στην οικογένεια την αγία
η ζωή του αξιωματικού
μια περιπέτεια ένα ποίημα
τα παιδιά και η
σύζυγος το μεγάλο θύμα
Μεγάλωσαν τα
παιδιά πήγαν σε καλά σχολειά
μας
έκαναν και εγγόνια
τώρα ο καθένας στο δικό
του σπίτι στο δικό του αγώνα
ο μικρός στην Αμερική ο
μεγάλος εδώ
έτσι
κάπως κύλισε ο καιρός
τη ζωή την έφαγα με το
κουτάλι
δεν τη
βαρέθηκα ακόμα
ίσως, και να με
βαρέθηκαν όμως οι άλλοι
Καθώς τα πάντα κινεί το
πνεύμα
και επειδή η γενιά
μου έζησε χρόνια στερημένα
όταν
αποστρατεύτηκα έπιασα την ευκαιρία
την παιδεία που
στερήθηκα στην κατοχή
αφιλοκερδή να την
κάνω εργασία
με την πρωινή γυμναστική
και καθημερινή πεζοπορία
και ο Υπολογιστής
του πνεύματος η αμβροσία
απολαμβάνω του
απόστρατου τη ζωή και κέρδισα μακροζωία
παίζει ρόλο φυσικά το
«Μέτρον» και το DNA της οικογενείας
Θέμα μου ο Ελληνισμός
έγραψα και βιβλία
ενδιαφέρουσα για μένα η
καθημερινότητα
τον κόσμο γύρισα και
γνώρισα την ανθρωπότητα
όλοι Ειρήνη θέλουν οι
λαοί και σταθερότητα
στη
Σμύρνη γνώρισα του τουρκομογγόλου
την εγκληματικότητα
σαν
την Ελλάδα άλλη δε συνάντησα χώρα
σε ωραιότητα
Ελλάδα μας χώρα του
πολιτισμού και της αγνότητας !
Σαν αστραπή
τα νεανικά πέρασαν τα χρόνια
στα μαλλιά μας έριξαν
χιόνια
του Έλληνα η
ίδια πάντα μένει η ψυχή
ουδεμία έκπτωση
στις αξίες και στην εθνική γραμμή
Τα γηρατειά
όμως δεν έρχονται μόνα
αρρώστιες και πόνους
φέρνουν στο σώμα
ως τώρα με
φρόντιζε εκείνη
τώρα εγώ βοηθός της έχω
γίνει
παράλληλα με το «χόμπι»
μου στη γραφή
με πράξεις και όχι μόνο
με τα λόγια
Θεός μου
η Αλήθεια
ο Ελληνισμός
στης ψυχής μου τα μύχια
από τη Μεταπολίτευση και
μετά
μια μειοδοτική
τάξη μας κυβερνά ηλίθια
δουλική, φοβική και
κατευναστική με κακοήθεια
τον πατριωτισμό έχασε
από τα στήθια
Κύπρο, Μακεδονία παρέδωσε
αμαχητί και τα Ιμια
ο Έλληνας/δα τους
ψηφίζει από άγνοια και συνήθεια
Τους φίλους ευχαριστώ
για τις ευχές τους
με συγκίνησαν οι
αγνές ψυχές τους
τους εύχομαι κατά δέκα
τουλάχιστον
χρόνια να με
ξεπεράσουν και ευτυχισμένοι να γεράσουν
Υπέρ πατρίδος οι
απανταχού Έλληνες καιρός
να ενεργοποιηθούν και
να δράσουν
και από την αδράνεια
όλοι οι Ελληνες να αποδράσουν
γιατί οι καιροί ου
μενετοί
Πόλεμος μας περιμένει τα
προσεχή χρόνια
από τώρα ο Διγενής
Ακρίτας στα μαρμαρένια
κονταροχτυπιέται αλώνια
ο πόλεμος τους γενναίους
δεν τους φοβίζει
το «μολών
λαβέ» στον αέρα ανεμίζει
μόνο το «ντουφέκι» ο «μεμέτης»
υπολογίζει
Όχι,! Το Χάρο δεν τον
φοβάμαι, έχω συμφιλιωθεί
σαν έρθει μαζί με τον
ψυχοπομπό Ερμή
στον Τριφύλιο
Αυλώνα να με πάνε
στου Πλούτωνα τον
αιώνιο ξενώνα
στην πατρογονική γη
όταν έρθει η μεγάλη ώρα
η τελική
και από την Αχερουσία μαχητής θαμαι
αλλά κάλλιο ζωντανός και υγιής νάμαι (26/5/24)
Αμφικτύων
*Αμφικτύων είναι ο Υποστράτηγος ε.α Κωνσταντίνος
Κωνσταντινίδης
Συγγραφεύς, Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
http://amphiktyon.blogspot.com/
Όποιος επιθυμεί να διαγραφεί να επιστρέφει το
παρόν με την ένδειξη «διαγραφή» «σύμφωνα με το άρθρο 14 του νόμου
2672/98
ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΩΘΗΣΤΕ ΤΟ
