ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΚΥΠΑΡΙΣΣΑΚΙ

ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΚΥΠΑΡΙΣΣΑΚΙ



Kι’ όλο ένα αναρωτιόμουν/

όταν φύτεψα στου σπιτιού μας την αυλή

το μικρό Κυπαρισσάκι

αν θα πιάσει; θα πετάξει; θα στηθεί ψηλό ; θα σηκωθεί;

ή θα ξεραθεί με το πρώτο καλοκαίρι ;



Κάθε μέρα το φιλούσαν της Ξυλοκέριζας οι Δρυάδες

και του δείχνανε αγάπη οι αγαθές Αμαδρυάδες

οι προστάτιδες του δάσους και της φύσης οι Νεράιδες

και οι Μούσες του διδάξαν πως να σμίγει τα στοιχεία

στη χημεία



Η καλύτερη τροφός του και μητέρα του μαζί

φύλακας άγγελος του η Θεοφανώ η Δελφική

το φρόντιζε , το πότιζε, το μάλωνε, το θώπευε βράδυ πρωί

τα δένδρα έχουν κι’ αυτά αισθήματα και ψυχή,

όπως οι άνθρωποι οι αγαθοί

το έμαθε να ξεχωρίζει τους καλούς απ’ τους κακούς

και τους φίλους και εχθρούς



Εγώ φύτεψα λιγοστά θαμνοειδή κοντά του

να του κάνουν συντροφιά στην ξενητιά του

στήριγμα νάχει στην σκληρή του βιοπάλη

τις Αξίες της Ζωής,

προ παντός την Εργατώ , νάχει Θάρρος και Ηθικό

κι’ αναρριχηθήκανε σιμά του σαν κισσοί

σαν πολύτιμοι προστάτες

μέσ’ του βίου του τις στράτες.



Ο Ξερριζωμός του Κυπαρισσιού



Με το πέρασμα του χρόνου το μικρό Κυπαρισσάκι

ψήλωσε πάρα πολύ,

κι’ έφθασε ως τη σκεπή

οι κλώνοι του δεν βολεύονταν εδώ

στην μικρή μας την αυλή



Τότε ξαπλωθήκανε στην Εσπερία και στην Αμερική

ζήτησε εύφορο χώμα και την ποθητή εργασία

για να ευδοκιμήσει στην αλλοδαπή

δέκα φορές ψηλότερο για να ευδοκιμήσει

πρέπει γίνει εκεί

απ’ ότι στην πατρώα γη

πάντα όμως θάναι μετανάστης

που πονεί, τις παλιές του ρίζες θα νοσταλγήσιε



Μα το Δία! που πάει το ευλογημένο;

μονολογούσα τότε στην αυλή πρωί και βράδυ!!

περιφρόνησε τα πάντα στο μικρό μας σπιτικό ,

γαλανόλευκες κορδέλες, του γιαλού μας τις δαντέλλες

του αυλόγυρου τα δένδρα, τον αγέρα, τα λουλούδια, το χορτάρι

και του δάσους το θυμάρι,

πήρε μόνο του Απόλλωνα το Φως, να το έχει φυλαχτό



Τις ρίζες του σκέπασε εδώ προσεκτικά

μήπως και τις ξεράνει ο βοριάς της ξενιτειάς

μας λέει φεύγω προσωρινά ! εγώ δεν τον πιστεύω πιά,!

διψασμένος με της επιστήμης, τα επτασφράγιστα ποτά

ξοπίσω και Αγγελική, μιά Αρκάς, Πελασγική Ξενοδρυάς

τον επλάνεψε όπως η Κίρκη τον Οδυσσέα

και από τότε δεν ακούσαμε λόγο για επιστροφή

στην γη μας την αρχαία





Το Μικρό Κυπαρισσάκι



Το ξεριζωμένο Κυπαρίσσι μπήκε βαθιά

στο εύφορο νέο χώμα

μεγάλωσε και άπλωσε τους κλώνους του ακόμα

πήρε μεγάλη φήμη για την καλή σοδιά

και έγινε περιζήτητο στη νέα γειτονιά





Δεν λησμόνησε ποτέ του την πατρίδα

πάντα ζει με τον καημό

και την βλέπει στ’ όνειρα του

κι’ όλο ψάχνει, κι’ όλο σκάβει,

όταν έρχεται εδώ,



Θύελλα είν’ η ψυχή του,

διχασμός και σπαραγμός

σύγκρουση στα αισθήματα του

την Αμερική έχει σύζυγο του

την Ελλάδα έχει ερωμένη

αγαπάει και τις δυό





Και να μείνει και να φύγει θέλει,

τον τραβούνε και τα δυό

έγιναν θεριά μέσ’ στην ψυχή του

και του τρώνε το σωθικό



Πως τις ρίζες του να βγάλει

απ ‘ το βράχο τον ξερό;

κι’ όλο αλλάζει κι’ όλο ελπίδες τρέφει

αλλά ουδέποτε μονίμως επιστρέφει

Ελλάδα είναι παντού, είναι εκεί είναι και εδώ

μην το ξεχνάς πατέρα αυτό



Ξαφνικά χθες μαθαίνω ότι η Αγγέλω η Αρκάς,

με σπόρο απο το δικό μας Κυπαρίσσι

φύτεψε στο δικό της το δασάκι

ένα όμορφο και δυνατό Κυπαρισσάκι

να μας ζήσει!! να μας ζήσει!!



Η μόνη έγνοια τώρα που με τρώει

θα γυρίσει κάποτε το νέο βλαστάρι στο πατρικό ;

στο παλιό μας σπιτικό ;

για να σκάψει τ’ άγια χώματα , τις πανάρχαιες ιστορικές σελίδες

για να βρει τις ένδοξες προγονικές του ρίζες;



Χιλιάδες χρόνια ο Βράχος αυτός από βογγάει

τα πανάρχαια χρόνια τα δεινά του τραγουδάει

πολλές γενοκτονίες ως τώρα έχει φάει

και όμως ζει και Λευτεριά ζητάει



Πρόσεχε να μην χαθείς



Φοβάμαι μην χαθεί σε ξένα πελάγη το παιδί

και δεν μάθει την γλυκολαλιά των Πατρώων Θεών του

ασπασθεί την βαρβαρική πίστη των εχθρών του

κι’ αγνοήσει τις εντολές των παραγγελμάτων

που έστειλαν οι Δελφοί





Έρμαιο αν γίνει εκεί στα ξένα ο εγγονός μου ο μικρός

μη μου το αποπλανήσουν τα παιδιά του Σατανά και του Μολώχ

και δεν δουν ποτέ τα μάτια του τ’ Απόλλωνα το Φως,

του Διός την Αρμονία , την ιερά μας Τετρακτύν,

του Πυθαγόρα την τετραμερή τη φιλία,

των Καβείριων Μυστηρίων την αρχέγονη βροχή

το ΕΝ και το ΟΝ





Θέλω ο πατέρας σου να σε διδάξει

Ελευθερία, Δημοκρατία, Δικαιοσύνη

τα μεγάλα του Γένους τα ιδανικά,

την Αξιοπρέπεια του ατόμου και την Ανθρωπιά

να σου μάθει την Αλήθεια να σκορπάς

σε όποιον το ανέσπερο το Φως ζητά

και το Ψέμα πάντα να χτυπάς





Καλότυχος νάσαι Κωσταντή





Πριν Μιλήσεις Ακου

Πριν γράψεις Σκέψου

Πριν Πληγώσεις Νιώσε

Τον Άνθρωπο να τον Αγαπήσεις

Προσπάθησε Πριν τα Παρατήσεις

Μα Πριν Πεθάνεις, να ΖΗΣΕΙΣ!

όπως λέει και ο ποιητής





Αν δεν γυρίσεις ποτέ στην Ιθάκη

θάναι για μένα συμφορά

που θα ξεπερασθεί,

αλλα αν παραβείς τις εντολές του Γένους

θάναι καταστροφή



Όπου κι’ αν είμαι τότε θα με τρώει το σαράκι

θα γίνει Ελληνόπουλο σαν τον πατέρα του ; Θα ρωτώ

αλλά πάλι δεν πειράζει,

όπου υπάρχει Πολιτισμός

μαζί του είναι και ο Ελληνισμός,

πάνε αντάμα αυτά τα δυό



Όπου κι’ αν στον κόσμο ψάξεις

συναντάς κάποια Ιθάκη,

ανεξίτηλη πολιτιστική σφραγίδα έχει η οικουμένη συνάξει

από τον αρχαίο και νέο Έλληνα μετανάστη



Αρκεί να βιώνεις την ζωή σου με Αξιοπρέπεια και Αρετή

νάσαι Ελεύθερος , να κάνεις το Καλό,

πολυμήχανος νάσαι Οδυσσέας και αγωνιστής δεινός

νάχεις την ορμή Αχιλλέα, του Σωκράτη λογική

να μιλήσεις την Ελληνική , τότε θάχεις νόμιμο μερίδιο

και στην κληρονομιά συμμετοχή



Βάλε την Ελλάδα από μωρό στην καρδιά σου

την Ιλιάδα και Οδύσσεια νάχεις σαν φυλαχτό στα προσκεφάλαια σου

μιά φορά κανένας ζει

Ζήσε λοιπόν σαν Έλληνας και σαν Αμερικανός μαζί

Καλότυχος νάσαι Κωσταντή .



Αμφικτύων