ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ

ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ

του *Αμφικτύωνος

Ποιός έφτιαξε το Σύμπαν αυτό μητέρα;

ο θεός από το υπερπέραν.

και το θεό; Τώρα δύσκολα μου βάζεις.

ρώτησε τον πατέρα σου που τα βιβλία διαβάζει

“Αιώνια ήταν, χωρίς κανείς να το έχει φτιάξει,

ήταν, είναι και θα υπάρχει,

ούτε θεοί, ούτε άνθρωποι το έφτιαξαν» παιδί μου

τόπε ο ισόθεος Ηράκλειτος στη λογική μου

«Από το χάος εξεπήδησε με κάποιο παλμό»

το είπε ο σοφός Ησίοδος αυτό

μονάχος του από τις φυσικές δυνάμεις ,

από κάποιο σωματίδιο της Ήρας και σωμάτιο και Διός ,

στο χάος που ήταν εν δυνάμει

Πηγή αιώνιας Αλήθειας το Σύμπαν,

θεία αποκάλυψη, πύκνωση κι’ αραίωση,

όπως οι σοφοί την είδαν

σε δεδομένη στιγμή και περιοχή

νέους Κόσμους δημιουργεί,

Υλη και ενέργεια δημιουργεί στην αέναη μεταβολή του,

στο χρόνο και στο χώρο τον συμπαντικό η διαδοχή του

η αέναη κίνηση προς την Ειμαρμένη η φυγή του

που κατευθύνεται η ατελεύτητη και ανεξιχνίαστη Ροή του;

Ο Διφυής Διόνυσος

Το Σύμπαν είναι δημιουργό και αυτοδημιουργημένο

με αιωνιότητα, σοφία και απειρότητα προικισμένο

ζωή και θάνατος σχέδιο καλοσχεδιασμένο .

βγες έξω κάποιο ανοιξιάτικο πρωινό,

κοίταξε τη Φύση να γευθείς το μυστικό το μαγεμένο

Ν’ αντιληφθείς την πιό αφάνταστη Αρμονία,

μέσα στην πιό ακατανόητη δυσαρμονία.

την ανοικτίρμονα πάλη των αλλαγών και αιώνιων μεταλλαγών,

των συγκρούσεων , ενώσεων , προσθέσεων και αφαιρέσεων ,

μέσα στον αιώνιο Πόλεμο των αντιθέσεων.

Τάδε Εφη Ηράκλειτος

Ο θείος Ηράκλειτος τάδε Έφη:

το Σύμπαν η σκέψη του έχει απ’ άκρου εις άκρον διατρέχει

σαν ακτίνα φωτός εξακτινώθηκε,

σαν κεραυνός του Διός εξεδιπλώθηκε,

και ολόκληρο το Σύμπαν μέσ’ στη σκέψη του κατέχει.

Πρώτος ξεστόμισε ο Ηράκλειτος λόγια κοσμολογίας:

“Ένας κυματισμός που εκπορεύτηκε από την Πρώτη Ουσία,

από την αρχική πρωτόγονη Ύλη , Ενέργεια,

από κάποια γενεσιουργό Αιτία,

είναι ο δημιουργός Γης, Ήλιου και παντός Γαλαξία».

«Αείζωον Πυρ» ,του έδωσε την ονομασία

Αίτιο και Αιτιατό το Αείζωον Πυρ,

έφτιαξε τον μικρό και μέγα κόσμο της ομορφιάς,

και της ασχημίας

τη Νοόσφαιρα και το νοητικό Αιθέρα

των Ατόμων, των Κόσμων και της συμπαντικής Αρμονίας,

η ορατή Ύλη και ορατή Ενέργεια που είναι σε μικρή αναλογία

τη σκοτεινή ενέργεια και αντιύλη που δεν είναι αόρατη στην οπτασία

Συμβολικά «Πυρ» ονόμασε την Πρώτη Αιτία,

ο Κόσμος μας γεννήθηκε με κάποια παλμική ακτινοβολία,

όχι όμως και η ύπαρξη του Σύν-παντός που ήταν είναι και θα είναι αιωνία,

το μουσικό δράμα του Βάγκνερ , του Ελ-Γκρέκο η ασύλληπτη τεχνοτροπία ,

και η γέννηση μας είναι μιά παλμική ακτινοβολία

Ποτέ δεν θα περάσεις,

του χώρο-χρόνου τον ίδιο πόρο, όσο κι’ άν ψάξεις,

γιατί ο ποταμός θάχει κυλίσει το νερό,

στην αέναη ροή στον ποταμό

στον απέραντο πόντο του Νιρβάνα

από το παρελθόν κανένας δεν γυρίζει στο παρόν

μόνον τώρα στερούν το μέλλον των παιδιών

Όμως η ψυχή δεν λησμονεί,

την Πρώτη Ουσία στο Χάος πάντα νοσταλγεί

όπου χωρίς σταματημό «Τα Πάντα Ρει»

η προαιώνια και σεπτή «Τετρακτύς»

γεννάει και καταστρέφει χωρίς τέλος και αρχή,

Τ’Αντίθετα και Μονοιασμένα

Ζωή και Θάνατος , Φως και σκοτάδι,

ζευγάρια αντίθετα και μαλωμένα

αλλά πάντα μαζί και μονοιασμένα

στης εναλλαγής τους Νόμους εσαεί συμβιβασμένα,

αλλάζοντας χωρίς σταματημό

της αρμονίας κτίζουν και γκρεμίζουν τα παλάτια

τα τρισχαριτωμένα.

Εσύ όμως πας αντίθετα στη ροή,

ακολουθώντας του Γιαχβέ τα ολισθηρά τα μονοπάτια

ξέχασες του Απόλλωνα το Φως

το λάλον ύδωρ της σεβαστής Πυθίας

του Διόνυσου το θύρσο με το άνθος στην κορυφή

και βαδίζεις με κλειστά τα μάτια χωρίς παιδεία;

Το μοναχικό στάχυ έξω από την θημωνιά

σπάει πιό εύκολα με μιάς

παρά αν είναι ενωμένο σε δεμάτι

διχασμένο καίγεται στη φωτιά

στου εχθρού το δολερό το τζάκι.

Τον Θάνατο μην Φοβηθείς

Κι’ εσύ παιδί μου μπορείς

του κόσμου αυτού αναμορφωτής να γίνεις ,

και όταν με τον αντίπαλο συγκρουσθείς ,

τον θάνατο μη φοβηθείς, μη λυγίσεις

γιατί ανδρών επιφανών τάφος είναι η Γη

και το διάστημα αν δεν γυρίσεις .

Η ψυχή το θάνατο προαισθάνεται

κι’ όταν βγαίνει ηδονίζεται και στο χάος χάνεται,

από του σώματος τα γεροντικά βάρη θα απαλλαγεί

σαν περιστέρι φτερουγίζει τελευταία η ψυχή

νέες εκπλήξεις και υπερθέαμα στα Ιλίσια Πεδία θα συναντήσεις

μπορεί και τίποτα απ’ όλα αυτά να μην συμβεί

γιατί ποτέ στον κόσμο τούτο δεν θα ξαναγυρίσεις .

Χιλιάδες μορφίνες εκείνη την στιγμή

ο οργανισμός σου χύνει ,

από τους πόνους να λυτρωθείς

να μην πονέσεις , να μην λιποψυχήσεις

θα νεκρωθείς χωρίς να το αισθανθείς

όταν για το μεγάλο ταξίδι θα αποδημήσεις.

Με τ’ αθάνατα έργα σου,

και την καλή σου φήμη

μην φοβηθείς,

ζωντανός αιώνια στη Γη θα παραμείνεις,

Από τα δομικά σου υλικά νέα ζωή θα γίνει ,

η ενέργεια σου είναι δανεική

πίσω στο Δωρητή θα μείνει

η ύλη σου θα μετασχηματιστεί, σε χώμα, σε ένα λουλούδι

μη φοβηθείς λοιπόν, η φύση να βασανιστείς δεν σε αφήνει

Στην αιωνιότητα θα μεταναστεύσει η αφεντιά σου,

αγωνίσου όσο ζεις και μη φοβάσαι τα στερνά σου

ζήσε με επάρκεια τα νιάτα σου

και με σοφία να περάσεις τα γηρατειά σου.

Το Φως της Αλήθειας

Άκουσε τούτα τα λόγια τα στερνά:

στο συμπαντικό Φως πάντα τα μάτια γυρτά νάχεις

μην ασχοληθείς με πράγματα φθοροποιά ,

στο τελικό προορισμό σου για να φθάσεις

Άφησε να φέγγει στην Ψυχή σου τούτο το Φως ,

να διώξει της άγνοιας την ομίχλη,

να διαλύσει τριγύρω σου την καταχνιά,

μόνος σου θα βρεις τελικά

την Αλήθεια και τη λύση.

Καλό, στον αδύναμο με σεμνότητα να κάνεις

το μικρό και μέγα πρόβλημα του να τον συνδράμεις

για να γιάνει

κι’ αν μέσ’ στο λούκι σαν αρουραίος έρπει,

και φαίνεται χαμένος, ξοφλημένος , στον καθρέφτη

κάτι είναι εκείνο που τον ταράζει.

Κάτι ποθεί, κάπου πονεί, κάτι τον σκιάζει

για να πονάει κάτι τον βασανίζει

η αδικία και η απανθρωπιά σαν πυρωμένο σίδερο τον σουβλίζει

κάποια στενοχώρια μέσα του βαθειά φωλιάζει,

Τον Άνθρωπο με σκληρότητα μην πληγώσεις

αλληλεγγύη και τρυφερότητα πάντα να δώσεις

και γνώριζε ότι κάποιος άλλος στο μέλλον θα στην ανταδώσει, πρώτιστα τη συνείδηση σου σαν άνθρωπος να ξαλαφρώσεις

Το κάτι αυτό να το προσέξεις ,

να βρεις που σκοντάφτει, τι ζητάει,

γιατί Λευτεριά φωνάζει;

να σπάσει τα δεσμά του πάει,

πόθος σκοπός και σκέψη της ζωής του

η αδικία τον πνίγει και πονάει

Είναι βαριά η δουλειά, πολύς ο κόπος.

παρά τα μεγαβάτ και τα γιορτινά λαμπιόνια

είναι βαθύ το γύρω μας σκοτάδι,.

το Φως, το Φως ακούραστα σκορπάτε,

τον δρόμο της Αλήθειας πρωτοπόροι εσείς χαράξτε,

φερθείτε στον Άνθρωπο μ’ Αγάπη,

τον δόλο και την αγριάδα αφήστε την στην άκρη ,

Μίλησε στοργικά μεσ’ την ψυχή του,

Τίναξε από τα μάτια του τη λάσπη,

Πλύν’ τον δύστυχο να βλέπει

Πιάστ’ τον από το χέρι να μην πέσει

στο δρόμο της Αλήθειας να τον φθάσεις.

Μηδέν Αγαν

Όλα ζωή εσύ τα θες χαρούμενα,

και πολεμάς τον φόβο και τον πόνο!

εσύ ζωή, νικάς ακόμη και τον θάνατο,

κ’ έχεις τον κόσμο κτήμα σου και θρόνο.

Κάνε κι’ αυτό λοιπόν το θαύμα σου,

κάνε το Φως νάρθει και να φωλιάσει.

τα πρόσκαιρα κυλούν σαν κύματα και σβήνουνε.

τα μόνιμα και διαχρονικά ως των γηρατειών μένουνε τα βάθη

Ζωή και Κόσμος κυλάνε αιώνια!

χαρές και λύπες διαδέχονται η μία την άλλη

κράτησε στα δίσεκτα χρόνια την Αρετή αλώβητη

ανεκτίμητο του βίου σου μαργαριτάρι

Της Ειμαρμένης οι βουλές εμάς προστάζουν,

τις επιθυμίες σου τιθάσευσε να μη σε διατάζουν

όταν θα βγεις από το σπήλαιο στο φως

να διδάξεις οφείλεις τους σκλάβους που είναι ακόμη εντός

Όλα με Μέτρο γεννιούνται και σβήνουνε

έτσι το θέλει η Θεία Πρόνοια και Χάρη

ο Φυσικός ο Νόμος δεν χαρίζεται

ούτε σκόντο σε κανένα κάνει

πήγαινε σύμφωνα με αυτόν

γιατί να φθάσεις σώος στο λιμάνι

Οι Δύο Δρόμοι της Ζωής

Τον Άνθρωπο τον θέλω φυσιολογικό

Κι’ όχι κοπάδι και ποίμνιο των φαύλων,

τον όχλο και το δόγμα αντιπαθώ,

γιατί μεταβάλλει το άτομο σε πρόβατο στο στάβλο

Καταδικάζω τα ιερατεία της Ανατολής,

που όρθρο και εσπερινό σαν βάτραχοι κοάζουν

και οι χρυσοσκώληκες με τη γκλίτσα τη χρυσή

τα ποίμνια εξαπατούν και εξουσιάζουν.

Κι’ όσοι χρυσάφι ζητούν με θαύματα να βρουν,

όσο και αν ψάχνουν δεν θα το ανακαλύψουν,

μόνον αν σκάψεις βαθιά με χιόνι , με ζέστη και με βροχή

την εργασία σου κάποτε θα ανταμείψουν

τον κίνδυνο, τον μόχθο αψηφώντας και την αστραπή

το μάνα εξ ουρανού δεν έρχεται αβρόχοις ποσί

οι θεοί ποτέ δεν θα σου το ρίξουν

Οι φιλόπλουτοι θεωρούν ότι έπιασαν την ευτυχία,

στ’ αξιώματα στη δόξα και στο χρήμα ,

άτιμα λεφτά αποκτημένα με δόλο και με κρίμα,

τους κρατούν στη λάσπη , στο σκοτάδι ,

μετρούν το χρήμα με τους τόνους και το καντάρι

η ευτυχία όμως έχει αποδράσει

Αμέριμνοι σέρνουν την αμαρτωλή ζωή τους

με τη χλιδή μέσα στο μισητό παλάτι

ηδονιζόμενοι με την σκλαβιά των άλλων και το δάκρυ.

άτιμα λεφτά, της προδοσίας αργύρια, ο ακαμάτης

της μάνας και των ορφανών τ’ αργύρια,

που άφησαν άδειο το τραπέζι τους το βράδυ

Μα εσύ για ν’ ανεβείς ψηλά στη κορυφή,

την αρετή κουβαλώντας στην ανηφόρα,

χρειάστηκε πάμπολλα να στερηθείς,

με πίστη, αυταπάρνηση τ’ απέκτησες κόπο και ιδρώτα.

Η Αιτία του Κακού

Κακή αρρώστια έπληξε τη Δύση

ο γαμψομύτης των τραπεζών και πολυεθνικών ο θύτης

της έριξε τη φθίση

έκτοτε συνεχώς ξαδυνατίζει και σαπίζει

σε τριτοκοσμικό πέλαγος, πενίας και ανεργίας,

ο δυτικός κόσμος αρμενίζει

Ο κόσμος στέκει φοβισμένος σε Ευρώπη και Αμερική

καθώς το πλοίο τους βυθίστηκε στη Θάλασσα τη Σινική,

τρομαγμένοι πιάνονται στην κουπαστή για να σωθούν

οι ναυαγοί

ενώ άλλοι εισπράττουν τα ασφάλιστρα του ναυαγίου

πριν ακόμη βυθιστεί .

Κερδισμένοι οι τραπεζίτες και οι «τερμίτες»

οι Σάυλοκ της Wall Sreet και οι χρηματομεσίτες

κατέστρεψαν την πραγματική οικονομία

με απάτη και τοκογλυφία βγάζουν τώρα από τα λεφτά αστρονομικά λεφτά

και τους λαούς στέλνουν στην έρημο Γεδρωσία για μεροκάματο

του θανατά

Η πρώτη αιτία τους έχει ξεφύγει,

ο θείος και ο φυσικός Λόγος δεν τους εγγίζει

το «Αείζωον Πυρ» ενέργεια δεν του μεταγγίζει

το ανέσπερο φως ουδόλως πλέον τους φωτίζει

θα κάνουν πυρηνικό ολοκαύτωμα που μας φοβίζει;

Στην ψυχή των πλουσίων η πλάνη φωλιάζει,

την κοινωνία βλέπουν σαν αγορά, σαν προϊόν

που νέα πλούτη στο σεντούκι τους στοιβάζει

η παγκόσμια ανάγκη αυτούς δεν τους τρομάζει

η Παγκόσμια Επανάσταση δεν την ακούτε; Πλησιάζει !!!

Το δεσμό με τον άνθρωπο και την κοινωνία έχουν χάσει,

ότι είναι κόκκοι του Σύμπαντος, το έχουνε ξεχάσει

οι καιροί λαμπαδιάζουν αίμα, αρρώστια, ξερνούν και πείνα

έντρομοι λίαν συντόμως θα τραβήξουν ζωντανοί στο μνήμα

Έρως και Αγάπη τα Πάντα στο Σύμπαν ενώνουν

η Ερις και ο Νείκος τα διαλύουν και τα σκοτώνουν

Εν το Ον τα Πάντα εν ταυτώ δηλώνουν

τα δεινά όπως πάμε βλέπει ο καθείς να ζυγώνουν

όποιος των άλλων τη ζωή την νοιώθει δική του,

τον δυναμώνουν

Αν θέλεις λοιπόν την ύπαρξη σου να εννοήσεις,

με Σύμπαν όλη στην ψυχή σου να γεμίσεις ,

τότε ο θάνατος δεν σημαίνει για σένα άλλο τι,

παρά μιά καινούργια ατέλειωτη ζωή,

μετεμψυχώσεις και εις το άπειρο αναβιώσεις ίσως γευτείς

Εξουσιαστές, Οπλέμποροι και Νέα Τάξη

Απεσταλμένοι του θανάτου και της δυστυχίας

Όπλα του Διαστήματος και της Κολάσεως σατανικά φτιάχνουν

για πανωλεθρία

κι’ αυτό σε κάνει φίλε μου ν’ απορείς

που τους θεωρείς επιστήμονες ολκής , σπουδαίους;

αυτούς τους πυγμαίους των εργαστηρίων του θανάτου αρουραίους;

για να σκοτώσουν τη ζωή επί της Γης ,

για μια χούφτα μεγαλοτραπεζίτες Εβραίους

Το νοιώθουν! Το θέλουν!

συχνά το προκαλούν για να υποφέρουν,

ψυχή μου φάει, πίε και ευφραίνου ,

‘αύριον γαρ αποθάνομεν’ στον πυρηνικό χειμώνα

την ψυχή τους οι άνθρωποι έχουν νοθεύσει με τοξίνες βίας

και με το δόγμα του Αρμαγεδδώνα

Τώρα στρώνουν τραπέζι με πλούσια πυρηνικά πιάτα

πυρηνικά σχεδιάζουν να ρίξουν στο Ιράν έτσι για πλάκα

κι’ όσοι επιζήσουμε θα ζητήσουμε με μιά φωνή

να βγουν από το μνήμα οι πεθαμένοι

να μπούμε εμείς οι ζωντανοί

Να καταστρέψουν θέλουν το κάλλος και τα φυσικά σμαράγδια

τα δάση, τις λίμνες, τις θάλασσες, τους ωκεανούς με πυρηνικά μανιτάρια

ακόμη και το Φως πίσω από τοξικά σύννεφα να κρυφτεί ,

κι όταν το νεκρικό σάβανο της Γης κάποτε ανασηκωθεί,

οι μόνοι κληρονόμοι που θα έχουν απομείνει,

κατσαρίδες κι’ αρουραίοι θάναι και λεχάρια.

Θ’ άχουν μείνει τ’ αφεντικά της Γης,

να καταγράψουν τον Πυρηνικό Χειμώνα,

αυτοί θα είναι οι διαχειριστές και οι νέοι εξουσιαστές,

ίσως καλύτερα από μας να κουμαντάρουνε τη Γη για μερικούς αιώνας

Τι είδους άνθρωποι είμαστε εμείς;

αναρωτήθηκε κανείς;

εξωγήινοι εγκληματίες, που ξεμπαρκάραμε με κάποιο διαστημικό καράβι ;

είναι μήπως οι ψυχές μας ακόμη κλεισμένες στο αμπάρι του Αδη;

αφού το ανέσπερο φως δεν μπόρεσε κανείς να δει

η αντιζωική μας συνείδηση ακόμη κατοικεί στο σκοτεινό φαράγγι.

Παιδιά του Μολώχ και Μαμμωνά εξ αίματος

συνώμωσαν τη Γη μας στον αέρα να τινάξουν

δίκην κέρματος,

με τοκογλυφικά χρέη, επαχθή και καταχρηστικά

τρισεκατομμύρια δολάρια καίνε καθημερινώς εις την πυρά

για να λιγοστέψουν τους λαούς αναίμακτα,

μέθοδο ισοδύναμη με στέρηση σπέρματος.

Οι λαοί τη θεά Νέμεση γοερά καλούν

να βάλει στους στρεβλόψυχους πλουσίους αίσθημα ευθύνης

για να γλυτώσουν οι λαοί από τα δεινά

να σκεφθούν οι Μπιλντερμπέργκοι λογικά , δίχως κομπορρημοσύνη

οι λαοί απαιτούν παγκόσμια Δικαιοσύνη

Τα πράγματα που κρίνει ο Λόγος και οι πολλοί

είναι αξιόπιστα,

των εξουσιαστών και οπλεμπόρων τα έργα κακουργιματικά κακόγουστα

μην πιστεύεις των εξουσιαστών τις υποσχέσεις και τα ψέματα

παραμύθια είναι όλα αυτά για… βασιλιάδες και για στέμματα

Ανακατέψαν μικρούς μεγάλους, δούλους και μισθοφόρους,

με υπηκόους βαρβάρους γέμισαν δρόμους και λεωφόρους,

το κέντρο των πόλεων και τις αγορές περικυκλώσαν,

και των θεών μας τους ναούς εβεβηλώσαν.

Θάνατος στους εξουσιαστές ,

τοκιστές και σουλατσαδόρους !

η παγκόσμια τυραννία να πέσει με τους οπλεμπόρους !

τώρα Άμεση Δημοκρατία και Δικαιοσύνη

σε όλους τους ανθρώπους επί Γης Ειρήνη

*Αμφικτύων

Νέα Μάκρη 29/8/2002

*Αμφικτύων είναι ο Κωνσταντίνος Χρ. Κωνσταντινίδης