ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΝΑΥΤΙΚΟ

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΝΑΥΤΙΚΟ

Τιμή και Δόξα στον Έλληνα ναυτικό,

στον Αργοναύτη και καραβοκύρη τον ανδρειωμένο,

η Θέτις τον γέννησε θεριό,

και οι Νηρηίδες τον έχουν γαλουχημένο.

Θαλασσοπλέει σε ωκεανούς και θάλασσες,

από αμνημονεύτων χρόνων,

τότε που κανείς στο νερό δεν επέπλεε ,

παρ’ εκτός των γιών του Ποσειδώνος.

«Ναυτεργάτη» τον είπαν κάτι κομματικά κουφάρια,

μα αυτός είναι θαλασσόλυκος, δεν κρύβεται στ’ αμπάρια,

σε ποντοπόρα πλέει με φουρτούνες και γαλήνη,

ναυμάχος γίνεται όταν ξεσπάσει πολεμικό μπουρίνι,

μπορεί ένας εργάτης να μπαίνει στου τυφώνα τη δίνη

και ν’ αψηφάει την τορπίλη;

Στην ξακουστή Ιωλκό , στη Μαγνησία,

Ιάσωνα ήρθα για να σε συναντήσω,

σε ανοιχτές θάλασσες και στους ωκεανούς

πως έπλεες με την «Αργώ» εκείνη την αλαργεμένη εποχή; να σε ρωτήσω.

Πως έφθασες με την «Αργώ»

στον Ατλαντικό , Ινδικό , Ειρηνικό ωκεανό ;

πως συμφιλιώθηκες όπου πήγες με τον ντόπιο πληθυσμό;

πως μετέδωσες εκεί πρώτος τον Ελληνικό Πολιτισμό;

πως από όπου πέρασες σε λάτρεψαν σαν θεό;

Δεν έκανα μόνον πολιτιστικές εκστρατείες και εξερευνήσεις,

νίκησα και άγριους λαούς σε πολεμικές επιχειρήσεις,

τις Αμαζόνες και πιο πριν πολέμησα στις τιτανομαχίες,

 έκανα σε ανατολή και δύση μεγάλες ναυμαχίες.

Άρχισε να μου διηγείται τις αργοναυτικές του εκστρατείες,

σαν να μην πέρασαν από τότε αρκετές χιλιετίες,

θαρρείς ότι ο χώρο-χρόνος έχει καθηλωθεί,

και μου είπε: «γράψε αυτές τις αλήθειες που θα σου πω

αυτολεξεί»

Το 1912 ναυμάχησα στο Αιγαίο,

ελευθερώσαμε τα νησιά μας με τον Κουντουριώτη τον Υδραίο,

το 1821 με τους Μιαούλη, Τομπάζη και Κανάρη,

δεν έμεινε στα νησιά μας Τούρκικο ποδάρι!

Τι λες Ιάσωνα; Μήπως υπερβάλλεις;

Γιατί εσύ έζησες σε εποχή άλλη!

Όχι ! η ράτσα μας είναι διαχρονική , με δεσμά σφιχτά δεμένη,

αυτό είναι της φυλής μας το απαράμιλλο μεγαλείο,

ενώ φιλονικούμε είμαστε ταυτοχρόνως ενωμένοι,

όταν ξεκόβουν κάτι νεώτεροι από την Ελληνική γενιά,

 τους τρώνε οι διεθνείς καρχαρίες στα ανοιχτά,

κι’ ας θεωρούν ότι είναι βολεμένοι.

Τα πλοία μας τα αρχαία ήταν θαυμαστά,

έπλεαν σαν δελφίνια ακόμη και στην τρικυμία,

χρησιμοποιούσαμε της φύσεως τα μυστικά ,

φτιάχναμε πλοία μικρά και λειτουργικά

και όχι τεχνολογικά θηρία.

Η Κολχίδα ήταν όνομα συμβολικό,

εμείς πάντα πλέαμε σε Ανατολή και Δύση,

στον Ατλαντικό, Ινδικό και Ειρηνικό ωκεανό,

χωρίς να έχουμε ποτέ λιποψυχήσει.

Η Μεσόγειος και η Μαύρη Θάλασσα,

ήταν δική μας λίμνη,

πλέαμε σαν δελφίνια νύχτα μέρα με κάθε καιρό,

με φουρτούνες και γαλήνη.

Από το λιμάνι της Ιωλκού κάποιο πρωινό σαλπάραμε,

χαιρετώντας τα πανέμορφα χωριά στις πλαγιές του Πηλίου,

την κατεύθυνση μας με τον εξάντα ποτέ δεν χάσαμε,

στο λιμάνι της Ιωλκού σώοι επιστρέψαμε,

και το χρυσόμαλλον δέρας μεταφέραμε στ’ ανάκτορα του Πελίου.

Μας ενέπνεε ο άθλος και η «όρεξη του ειδέναι»,

μας μεθούσε το άγνωστο , η περιπέτεια,

αλλά και ο νόστος για την Ιωλκό,

μεταφέραμε ανά τον κόσμο εμπορεύματα, μέταλλα

και πολιτισμό,

πλέαμε σ’ όλους τους ωκεανούς χωρίς κανένα δισταγμό,

και άμα η νοσταλγία μας πλημμύριζε λέγαμε το ‘απιέναι’

επιστροφή στην Ιωλκό.

Ποιος είναι αυτός με τ’ άρματα; Ρωτώ,

αυτός που φοράει την λαμπρερή περικεφαλαία ;

είν’ ο γιός της θαλασσοθεάς Θέτιδος και του Διός,

ο ένδοξότατος Αχιλλέας ,

είναι των Μιρμιδόνων βασιλέας.

Τα πλοία μας πετούσαν κυριολεκτικά σαν τα πουλιά,

πάνω από τα κύματα με φουσκωμένα ιστία ,

στις κουπαστές ανασηκώναμε πλάγια

σαν ανεμοπηδάλια τα κουπιά ,

όπως ο ‘ανεμοπτεράς’ θαλασσοπορεί ψαύοντας τα κύματα , έτσι οι Αχαιοί πήγαμε με τον στόλο μας στην Τροία.

Η «Αργώ » έπλεε μπρος , πίσω, δεξιά , αριστερά,

με ρυθμίσεις στα πανιά, στα κουπιά και στο τιμόνι,

μπαίναμε στο Κόλπιο Ρεύμα και μας έβγαζε στη Θάλασσα των Σαργασσών,

το πλήρωμα στα βόρεια πλάτη τουρτουρίζει και παγώνει.

Συνεχώς πλέαμε εγγύς στον Αρκτικό,

δεν βυθιζόταν καθόλου στο νερό ο Πολικός Αστέρας,

έτσι ξέραμε ότι πηγαίναμε στην Αμερική για χαλκό ,

και όχι σε .

Ανεπανάληπτο άτομο ο Έλλην ναυτικός,

τότε, τώρα και αιώνια,

βατράχια της Μεσογείου που διαβιούμε στης θάλασσας τον γιαλό,

μοναδικό προπατορικό μας αμάρτημα η Διχόνοια.

Ηρωικέ Αργοναύτη κάποτε γίνεται φέρετρο σου το πλοίο,

αφήνεις σε κάποια θάλασσα την τελευταία σου πνοή,

πόνο αγιάτρευτο φέρνεις στις καρδιές της μάνας, συζύγου και της αδελφής ,

όταν λάβουν στερνό μήνυμα του χαμού σου σε κάποιο μακρινό σημείο.

Έλληνα εφοπλιστή και ναύτη,

κι’ αν δεν βρήκες το χρυσόμαλλο δέρας,

κι’ αν δεν έφερες αμύθητο χρυσάφι,

πήγες στην υδρόγειο τη σημαία της Ελλάδας και τη λάμψη,

φέρνεις στην πατρίδα δόξα αιώνια,

Έλληνα ναυτικέ μας εμπνέεις, σε τιμούμε,

δεν σε έχουμε ξεχάσει.

Δραματικό εκείνο το τελευταίο βράδυ,

όπου ο καιρός έβγαζε φίδια και η θάλασσα άνοιγε τον Αδη,

έστειλες το στερνό σου σήμα- ένα αχνό SOS-

και ξαφνικά σβήσανε τα φώτα στο καράβι

και έγινε σκοτάδι,

μόνον μια πετρελαιοκηλίδα έμεινε στον αφρό,

του υγρού σου τάφου το σημάδι.

Σε όποιο βυθό τα κόκκαλα σου κι’ αν έμειναν,

Αργοναύτη δεν χάθηκαν , δεν λειώσαν,

αιώνια ορόσημα στον κόσμο έγιναν,

και τους νεώτερους ναυτικούς μας ανδρειώσαν .

Καλοτάξιδα τα πλοία σας παιδιά μας!!

σας ευχόμαστε Καλή Χρονιά με όλη την καρδιά μας!!

οι θαλασσοθεοί μας, Θέτις και Ποσειδών,

να σας χαρίζουν υγεία και στην πατρίδα να σας φέρνουν ασφαλώς.

*Αμφικτύων

28/12/2012

*Αμφικτύων είναι ο υποστράτηγος ε.α Κωνσταντίνος Χρ. Κωνσταντινίδης , μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΝΑ ΔΙΑΒΙΒΑΣΘΕΙ ΣΤΑ ΠΛΟΙΑ