ΦΥΣΙΣ ΚΡΥΠΤΕΣΘΑΙ ΦΙΛΕΙ

 

Ένας- ένας φεύγει σαν κλέφτης από τη ζωή,

πάει ο Δημήτρης, ο Γιώργος , έτοιμος και  ο Θαλής,

σαν τα φύλλα που τα παίρνει ο άνεμος ,

η φθινοπωρινή μπόρα,

είμαστε προσωρινοί και ουδείς το συνειδητοποιεί ως τώρα.

 

Παλαιοί συμμαθητές από το σχολείο και τη Σχολή,

έσφυζαν άλλοτε από ζωή και νιότη,

τώρα έγιναν αστρόσκονη,  χωρίς πνοή,

μόνον η θύμηση τους περιδιαβαίνει σαν   Δον Κιχώτης.

 

Κι’ όμως  νομίζουμε ότι είμαστε αιώνιοι, παντοτινοί,

του σύμπαντος  οι κληρονόμοι ,

ενώ  είμαστε  νέφος μικροσωματιδίων ,

  πέτρες  έσπειρε μετά τον κατακλυσμό,

 και έφτιαξε το γένος μας ο Δευκαλίων,

και η τάξη  ορισμένων  τρισαθλίων

το λιθοβολεί και το σκοτώνει .

 

Στην αιωνιότητα η ζωή  , όσο  μια  αστραπή   βαστάει,

το φως του Ήλιου στιγμιαία  αντικρίζουμε και μετά σκοτάδι,

κι’ όμως   άφρονα πλούσιε την ύλη  έχεις θεοποιήσει ,

κάποιο πρωινό όμως σαν ανοιξιάτικη δροσοσταλίδα   κι’ εσύ θα ξεψυχήσεις.

 

Αν κάτι έχει αξία στη Γη ετούτη ,

είναι η λατρεία της Αφροδίτης,

αυτή κυριαρχεί στη  δημιουργική  πνοή,

απ’ όπου ξεπήδησαν θνητοί και αθάνατοι,

σοφοί, ημίθεοι και θεοί.

 

Γιατί να είμαστε μόνοι σ’ ένα σύμπαν μισοαδειανό;

γιατί να μην έχουμε επαφή με  εξωγήινους   ανθρώπους;

γιατί να μην πετάμε με την ταχύτητα του φωτός;

   γιατί να μην μας αποκαλύπτεται σαν όνειρο νυκτός η Πρώτη Αιτία;

γιατί να υπάρχει στη Γη μας τόση Αδικία;

 

Είμαστε ατελείς, είμαστε  λειψοί ,

είμαστε πνευματικά καθυστερημένοι,

κόβουμε το κλαρί που κρεμόμαστε στο χάος στριμωγμένοι,

δεν μπορούμε να συμβιώσουμε μονοιασμένοι στη μικρή μας Γη,

μήπως το χάος ασμένως  μας καλεί,

μήπως  η τελευταία κατοικία  μας  αναμένει;   

Η ζωή το θάνατο νικά,

τα νιάτα   μεθάνε για  δημιουργία,

ο γέρος  να μην αγωνιά ,

αγώνα  για μακροζωία εν σοφία.

 

Εκείνο που  μένει  όταν η ζωή  μας σβήσει  ,

τα κακά και τα καλά που   έχει  πίσω του   αφήσει,

εκείνο που  θα διαρκέσει και θα μείνει,

και μετά τον θάνατο σου  είναι η φήμη,

η υστεροφημία και στο μνήμα πιστή   θα παραμείνει.

 

«Φύσις κρύπτεσθαι φιλεί» ,

ίσως γι’ αυτό έφτιαξε τον άνθρωπο ατελή,

όσο κι’ αν ψάξει , όσο κι’ αν ερευνήσει,

την Πρώτη Αιτία δεν  θα την αποκαλύψει.

 

Όλο και κάπου θα υστερεί,

ποτέ δεν θα φθάσει στο θείον τέρμα,

θα νομίζει ότι έφθασε εκεί,

 το λιθάρι του σαν το Σίσυφο θα κυλάει εις το τέλμα,

εμπρός και πάλι από την Αρχή,

ο Κύκλος δεν έχει αρχή και τέρμα.

*Αμφικτύων

16/2/ 2014

*Αμφικτύων είναι ο Υποστράτηγος ε.α  Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης, 

Συγγραφεύς, Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών

http://amphiktyon.blogspot.com