ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΜΑΣ # Γράφει ο Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης Αμφικτύων

 ΟΙ  ΡΙΖΕΣ ΜΑΣ

 Γράφει ο Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης Αμφικτύων

 Πατρίδα μου πατρίδα μου

γλυκύτατη πατρίδα

κόσμους και μέρη γύρισα

πιο όμορφη δεν είδα

εσύ φίλτρα μούδωσες, φίλτρα   μαγεμένα

και στην καρδιά μου σαν φυλαχτό τάχω σφιχτά  δεμένα

και μετανάστης που έζησα για λίγο καιρό στα ξένα

πάντα ένα  σκεφτόμουνα... εσένα

Με γεμίζεις χαρά μεγάλη

όταν στο άγιο χώμα σου πατώ το ποδάρι

κανένας τέτοιο προνόμιο δεν έχει

μόνο η Ελληνική φυλή  κατέχει

Το φως στον κόσμο  εσύ  το έδωσες

με τα πλοία  και τις πολιτιστικές  εκστρατείες

στους λαούς το παρέδωσες

Δε φοβήθηκες δράκοντες και Λαιστρυγόνες

ούτε    του ωκεανού σε πλάνεψαν  Γοργόνες

δε σε τάισαν λωτό οι Κίρκες  ούτε οι Μήδειες με φαρμακερές σταγόνες

για να γίνεις  λωτοφάγος   Εσύ ποτέ δεν  υπήρξες  ανθρωποφάγος

με τον Πολιτισμό σου σαν φυλαχτό σου

στις νέες σου πατρίδες οργάνωσες το σπιτικό σου

Οι ρίζες σου  Πρώτο-Έλληνα οι Πελασγικές

στο βράχο τούτο  βαθιά  μπηγμένες

σαν  φτερούγες  Πελαργού παντού  απλωμένες

δε φοβήθηκες μη  σε   παγώσει  ο Βοριάς

ούτε  το κύμα που σηκώνει  ο Νοτιάς

εσύ παντού πρόκοψες με  τη σκληρή δουλειά

Στις τέσσερες γωνίες    του πλανήτη    ριζοβόλησες

με  νέα δενδρύλλια  στα ξένα  καρποφόρησες

τους δεσμούς σου δε διέκοψες  με την Εστία

ευλαβικός  προσκυνητής στην Πατρίδα

ένεκα λατρείας

Χιλιάδες  χρόνια και ακόμη ταξιδεύεις

, την πατρίδα όμως  πάντα τη λατρεύεις

όπου και να βρίσκεται όπου και να πας

άλλο τόπο σαν   την Ελλάδα μας  δεν αγαπάς

αυτή σε  μαγεύει

Γιατί  Εσύ δεν είναι μόνο ο εαυτός σου

πίσω σου σέρνεις και το ένδοξο παρελθόν σου

γλώσσα , πίστη ,  ιδέες, ήθη ένα  μικρό σύμπαν που εδώ και χιλιάδες χρόνια έχεις   Έλληνα  δημιουργήσει

χωρίς αυτό  αδυνατείς να  ισορροπήσεις

Είναι η κοινότητα που έζησες και ανατράφηκες

και όπου πήγες  αυτή σχημάτισες

Όταν φεύγεις  μετανάστης

πίσω δεν αφήνεις άδειο το ντουλάπι

τα  φθαρμένα  σου παπούτσια και το τρύπιο σου σακάκι

μέρος  της ψυχή σου αφήνεις πριν στα ξένα  θα πετάξεις

και στην ψυχή σου αυτό  σε πονάει

και σαν καυτό βέλος σε τρυπάει

Καθώς σε νέο  κόσμο  αναγκασμένος  να ζήσεις

και  από τον κόσμο σου   να φτερουγίσεις

στα χείλη το πικρό αίσθημα ότι είσαι μόνος

η δημιουργική τούτη δύναμη    εμπρός σε ωθεί  εντόνως

Από την πόλη ή το χωριό

στον πολυεθνικό ριγμένος ωκεανό

πρέπει κι’ Εσύ σαν απόγονος του Οδυσσέα να κολυμπήσεις

και με τη διαχρονική σου σοφία να επικρατήσεις

και να δημιουργήσεις

Την πατρίδα έχεις κλείσει στην καρδιά σου

και στις δύσκολες ώρες την έχει για παρηγοριά σου

κι’ ας έριξες μαύρη πέτρα ποτέ  δεν την απαρνήθηκες

και ας καταράστηκε τη φτώχεια και την κακομοιριά  όταν απομακρύνθηκες

Πονάς κι’  Εσύ  όταν η πατρίδα σου πονάει

Αγωνιάς όταν η πατρίδα κινδυνεύει

Προσφέρεις από το υστέρημα του όταν αυτή  υποφέρει

τη στηρίζεις πάντα και την προστατεύεις

και τους  ανάξιους  ηγέτες της τους  στηλιτεύεις

Όπου κι’ αν πήγες συνδέθηκες με τους ομοεθνείς σου

τις μεγάλες μέρες γιορτάζεις μαζί τους

μαζί σου πήρες το εικονοστάσι

και των γονιών σου την αγάπη Αλεκάκη

έχτισες    ναούς  έκανες  σχολεία

στα παιδιά σου να   σπουδάσουν την Ελληνική παιδεία

σε πόλεις και   οδούς  έδωσε ονομασίες ηρωικές

σελίδες να σου θυμίζουν ιστορικές και μεγαλεία 

Ξένη γυναίκα σαν μπει στο σπίτι μετανάστη

ως   σύζυγος και ως μητέρα   

τον  Ελληνισμό  θα κάνει πέρα

τον  «πολιτισμό» το ήθος της  ξένης χώρας  στα παιδιά

θα   ενσταλάξει 

ακόμη και  όνομα ξένο  ίσως   στο παιδί  δώσει

στον  «Ελληνισμό» δε θα ξανά κοινωνήσει

και τη γλώσσα δε θα μιλήσει

η Ελλάδα δε θα τον συγκινήσει  πολυεθνικός θα γενεί πολίτης

Όμως το δένδρο σαν κοπεί

πεθαίνουν μαζί και οι ρίζες

τα χαμόκλαδα  του  τα τρώνε οι γίδες

Στις χώρες της απολυταρχίας

ο μετανάστης  αφομοιώνεται  με βία

τον λειώνουν και μαζοπολτό  τον κάνουν

το ιστορικό του   παρελθόν να  απαρνηθεί

αλλιώς θα τον πεθάνουν

Ο  Ελληνισμός πάμπολλες υπέστη  γενοκτονίες

τους   θεούς του αρνιόταν να προδώσει

και τις Ελευθερίες

«Τα πάντα ρει» ο κόσμος ολοταχώς  τρέχει

πολλά γυρίσματα θα  έχει

το σήμερα όμοιο δε   είναι με το χθες

το  αύριο  δε θα είναι  διαρκές

τούτο το προνόμιο μόνο  ο Έλληνας   το έχει

τύχη αγλαή όποιος τον «Ελληνισμό» κατέχει(19/8/24)

* Αμφικτύων είναι ο Υποστράτηγος ε.α Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης

Συγγραφεύς, Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών

amphiktyon@gmail.com

http://amphiktyon.blogspot.com/

http://amphiktyon.org

Όποιος επιθυμεί  να διαγραφεί να επιστρέφει το παρόν με την   ένδειξη «διαγραφή» «σύμφωνα με το άρθρο 14 του νόμου 2672/98

ΠΡΟΩΘΕΙΣΤΕ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΛΩ