Το Φως

  

 

 

Το Φως

 

Κι’ εβάδιζε ο σοφός την ανηφόρα

μ’ αχτένιστα τ’άσπρα του μαλλιά

κι’ εσκοντάφταν τα πόδια του στις πέτρες,

ενώ ο  αέρας κρυερός

τον βοήθαγε στο βάδισμα του

 

Κατάκορφα ήθελε να φτάσει

Κι’ από κεί το Πνεύμα του , οι αλήθειες

που στο κεφάλι του κρυβόνταν

θα φώτιζαν την οικουμένη

αν οι οχτροί του κόβαν τη ζωή του

 

Λύκοι λιοντάρια , λογής λογής θεριά

οι οχθροί του

τον θωρούσαν  και το δικό του

χνάρι ακολουθούσαν

 

Και φθάνει στην κορυφή ο σοφός

και εκεί κατάχαμα πλαγιάζει

μια πέτρα μαξιλάρι για να ξεκουραστεί

 

 

Για τους οχτρούς ως θέλαν

Με πέτρα τρομερή τη ζήση του

 του κόβουν

Και γίνεται το θάμα!

Το Πνεύμα η Αλήθεια ,

σίφουνας πετιέται

σαν φως υπέρλαμπρο

σαν Ήλιος φλογερός

στη γη απλώνει

το ψέμα διώχνει

Χαρά στο που θα ζει

 

Παναγιώτης Κωνσταντινίδης Τριφύλιος

 

Υστερόγραφο

(Ο σοφός πνευματικός μου πατέρας

και θείος μαζί

αυτός με δίδαξε να λέω την Αλήθεια

  στον  άλλο κόσμο τώρα  ζει)