Ο ΤΑΦΟΣ ΤΗΣ ΛΥΓΑΡΙΑΣ

Νεκροταφεία δεν έχουν μόνο οι άνθρωποι
έχουν και τα δένδρα , τα δάση, τα ζώα και τα φυτά
τάφο έχει κι’ η αείμνηστη η Λυγαριά

Κάποτε ήταν πλουμιστή, πλατιά
γεμάτη κλάδους, άνθη και μοσχοβολιά
με εκείνη την χαρακτηριστική μυρωδιά
μου θύμιζε την ομηρική Κυπαρισσία
χρόνια …περασμένα… προπολεμικά

Φτιάναμε ξόβεργες με τα ίσια της κλαδιά
κάποτε ο κυρ-δάσκαλος μας καταχέρισε
με τις βέργες της γιατί πιάναμε πουλιά
εμείς δεν ξέραμε οικολογία, ζούσαμε σαν τα ζώα φυσικά
Κακία δεν της κράτησα, την ευγνωμονώ πλατιά
το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο και από τη λυγαριά
ήταν σύνηθες τα χρόνια εκείνα τα παλιά

Με τη λυγαριά στου δρόμου τη γωνιά
είχαμε φιλία, μιλούσαμε καθημερινά
Κάποια μέρα ο τραπεζίτης έφτιαξε καινούργιο αρχοντικό
όλο πέτρα και σύγχρονη ξιπασιά.
Ώσπου ήρθε η ώρα του πεζοδρομίου.

«Φοβάμαι» μου είπε, όταν την είδα για τελευταία φορά.
«Φθάνει το τέλος μου….»
Μην φοβάσαι της λέω. Θα καθαρίσω εγώ..
Θα μιλήσω στον τραπεζίτη. Αλλά φεύ!! Ψυχρός αυτός
γι’ αυτόν αξία έχουν μόνο τα λεφτά.

Όταν ξαναπέρασα είδα μια ταφόπλακα βαριά
Ο αχρείος τραπεζίτης έθαψε ζωντανή τη λυγαριά
χωρίς ίχνος συμπόνιας και ανθρωπιάς
γιατί και τα ζώα και τα
φυτά-όπως οι άνθρωποι- έχουνε καρδιά

Από τότε κάθε που περνώ από του δρόμου τη γωνιά
κάνω σιωπηλό μνημόσυνο στον τάφο της.
Τι κι’ αν’ την εξαφάνισε η σκληρότητα του τραπεζίτη
για μένα ζει στης Ξυλοκέριζας την πλαγιά !
και κάποια μέρα θα πετάξει σ’ άλλο σπίτι

Από τότε κάθε που περνώ από του δρόμου τη γωνιά
της σιγοτραγουδώ: «λυγαριά ,λυγαριά
μου ραγίζεις την καρδιά.
κι’ αν πονάς, κι’ αν πονάς θα αναστηθείς κάποια φορά»
Αμφικτύων
Νέα Μάκρη 22 Ιουλίου 2010
*Αμφικτύων είναι ο Κωνσταντίνος Χρ. Κωνσταντινίδης ,
μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
http://amphiktyon.blogspot.com/
ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΑΝΑΜΕΤΑΔΟΣΗ , ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ