ΤΗ ΡΑΤΣΑ ΜΟΥ ΜΗ ΠΕΤΡΟΒΟΛΑΣ

ΤΗ ΡΑΤΣΑ ΜΟΥ ΜΗ ΠΕΤΡΟΒΟΛΑΣ

του *Αμφικτύωνος

Η κραυγή δεν είναι δική μου και δική σου,

μιλούν οι αρίφνητοι πρόγονοι με τη φωνή σου,

με το στόμα το δικό σου,

και επικαλούνται το Ελληνικό φιλότιμο σου.

Δεν πεθυμείς εσύ, εγώ, εμείς,

ούτε η σημερινή γενιά της τεχνολογίας,

πεθυμούν αναρίθμητες γενιές πριν από μας,

αυτοί που έζησαν στα βάθη της ιστορίας,

κι’ όπου κι’ αν πας σε ορμηνεύουν στοργικά ,

Έλληνα «αγωνίσου όπως εμείς»,

για να νικήσεις στη σημερινή Γιγαντομαχία.

Θεοί και οι πρόγονοι μας δεν έφυγαν,

ζουν σιμά μας στο Ολυμπιακό δώμα,

μυθικά πουλιά κι’ ένδοξα στοιχειά έγιναν,

λεύτεροι σε κάθε βουνοπλαγιά σε κάθε λαγκαδιά

στο άγιο τούτο χώμα,

και στην Ελληνική ψυχή ζουν ακόμα.

Δροσίζεσαι στον ίσκιο τους,

τρως από το βιός τους,

το μέλλον σου μοιράζεσαι,

με το δικό τους,

όπως και συ αν γίνεις άξιος,

ωφέλεια θάχει ο εγγονός σου.

Αν τη συλλογική ψυχή αγνοείς,

έχεις χάσει το Εγώ σου,

μοιάζεις μ’ ένα σώμα στρατού,

χωρίς τον αρχηγό του,

και πεζοπορείς στην έρημο ,στο πουθενά

και στο χαμό σου..

Δεμένες αλλήλων οι γενιές,

όπως οι εποχές του χρόνου,

χωρίς την ένωση νοιώθουν λυτές,

ριχτές στο βάραθρο του Ζαλόγγου.

Δεν ζει μόνον στην Ελλάδα Ελληνισμός,

στης οικουμένης κατοικεί τα μήκη και στα πλάτη,

όποιος αγαπά τον Πολιτισμό Έλλην εστί,

μεταλαμβάνει των αχράντων μυστηρίων και τα πάθη.

Το ζείδωρον Ελληνικόν πνεύμα για να δρέψεις ,

πρέπει ποταμούς αίματος να ξοδέψεις ,

τώρα σε θεωρούν αιρετικό και σε πετροβολούν,

αύριο για να τους βγάλεις από την κρίση θα σε παρακαλούν.

Μη σε πλανέψουν μετανάστη τα πλούτη και η χλιδή,

μην χάσεις την Ελληνική ταυτότητα και Γλώσσα,

μόνον στης μάνας- Ελλάδας το φιλί

νοιώσεις γλύκα και θαλπωρή,

και όχι τ' αργύρια της "Σαρα-γόσσα".

Ο Ήλιος εδώ λάμπει αλλιώς,

χάος μας περιβάλλει και Αταξία,

μέσα από αυτή ξεπετάγεται ο Ανθρωπισμός,

και από τα αντίθετα ξεπηδάει η Αρμονία .

Έξω δεν θα βρεις ανθόσπαρτο δρομάκι,

έστω κι’ αν γίνεις πλούσιος ή ταπεινός εργάτης,

δέκα φορές καλύτερος πρέπει να αναδειχθείς,

και πάντα θάσαι ο αιώνιος μετανάστης.

Το κάθε τι στο Σύμπαν σε τροχιά γυρνά,

γέννηση και θάνατος είναι σε νομοτελειακή ευθεία,

αν αρνηθείς τα «πάντα ρεί» ,

δεν διαφέρεις από αυτούς που κατοικούν στα νεκροταφεία.

Εξω κι’ αν πιάσεις του Κροίσου τα αγαθά,

δεν θάσαι απόλυτα ευτυχισμένος ,

θα εργάζεσαι σκληρά, θα τρως σαν μαχαραγιάς,

τον τόπο αυτό πάντα θα νοσταλγείς, τον ευλογημένο.

Εδώ το Νόμο δικό σου θεωρείς,

το ατομικό συμφέρον πάνω από το κοινωνικοποιημένο,

αυτός ο λαός δεν ανέχεται δουλεία και ξένη Κατοχή,

απεχθάνεται την τυραννία και νάναι υποδουλωμένος.

Και αυτούς που πίσω άφησες ,

θα ζουν πάντα στη νοσταλγία,

η ξενιτειά είναι αγιάτρευτη πληγή ,

δεν έχει θεραπεία.

Από την αρρώστια αυτή πάσχω κι’ εγώ,

πάνω από μια 25ετία,

«λίγο θα λείψω», μου είπε φεύγοντας ο γιός,

εμένα μου λείπει αιώνες και χιλιετία.

Ευλογημένη νάσαι ξένη γη,

που παίρνεις τα παιδιά μας,

δουλειά τους δίνεις και προκοπή,

έστω κι’ αν είναι μακριά μας.

Τούτη η πολιτεία φέρεται σαν άσπλαχνη μητριά,

μακριά διώχνει τα παιδιά της,

κι’ αυτά στα ξένα γίνονται τρανά,

και μόνον τότε τ’ αναγνωρίζει η αφεντιά της.

Αν επιθυμείς να πάει ο τόπος μας μπροστά,

να φύγει η κακοδαιμονία ,

δύο πανάρχαια επαγγέλματα να καταργηθούν,

τοκογλυφία και κομματοκρατία.

Τη ράτσα μου μην πετροβολάς,

ποτέ μην την υποτιμήσεις,

ούτε να την μετρήσεις με το στρέμμα,

αυτή είναι το «αείζωον πυρ» που φεγγοβολά ,

εσύ μια ολιγόλεπτη έκφραση, ένας φευγαλέος παλμός ,

αυτή το Απολλώνιο Φως και το διαχρονικό Πνεύμα.

Αμφικτύων

11/6/2012

*Αμφικτύων είναι ο Κωνσταντίνος Χρ. Κωνσταντινίδης, μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών

http://amphiktyon.blogspot.com/