ΜΟΝΟΣ… ΣΕ ΠΑΡΑΝΟΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

ΜΟΝΟΣ… ΣΕ ΠΑΡΑΝΟΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

 

Μόνος στη ζωή έρχεσαι και μόνος φεύγεις  ,

εκείνη την μοιραία ώρα κανείς δεν βρίσκεται

για να σε συντροφεύει,

να σε πληροφορήσει  το μακρινό ταξίδι    πού  σε πηγαίνει;

όταν  η αστρόσκονη σου   σκορπιστεί,

όταν   σούπερ νόβα ο ήλιος θα  γενεί,

και  θ’ ακτινοβολεί στα πέρατα της οικουμένης ;

 

Νάσαι μόνος και ο πυρετός σου να σε ψένει,

άστεγος   και ο χιονιάς τη πλαστική στέγη να σου παίρνει,

αβοήθητος και ο πόνος του καρκίνου να σε δέρνει,

και της γερόντισσας τέσσερα ψωροευρόπουλα  από κατάθέση της η εφορία να της τα παίρνει;

 

Νάσαι στο μνήμα και να σου στέλνει χρεωστικά η εφορία,

50 χρόνια πριν γεννηθείς  να σε χρεώνει με δυσβάστακτα βάρη η   Πολιτεία,

να πληρώνεις  για υγεία και να  σου λένε πάπαλα! φαλίρισαν τα ταμεία.

εδώ και 65 χρόνια να  δίνεις δόσεις για το οικοπεδάκι,

και  αυτό να απομακρύνεται σαν του Ευβοϊκού  τα πλοία στο κυμματάκι.

 

Ουδεμία νάχει η ράτσα σου  συμπαράσταση ,

από  ξένους  και   ντόπιους  πολιτικούς  εξαγορασμένους,

τα κανάλια  να δίνουν μια κακόγουστη παράσταση,

για παρανοϊκούς , για μελοθάνατους ή  για  πεθαμένους,

και σύ να παρακολουθείς την καταστροφή σου,

σαν τους πιθήκους τους διασωληνωμένους.

 

Μόνος ο  Γκαγκάριν   κοίταζε νοσταλγικά τη Γη,

θα ξαναγύριζε άραγε ή θα έμενε δορυφόρος της εσαεί;

μόνος και ο ηρωικός πιλότος στο  «κοκ-πιτ»,

δίνει τη Μάχη στο Αιγαίο  και η οικογένεια του ας λιμοκτονεί.

 

Μόνος κι’ ο σύζυγος ο απατημένος,

όταν η σύζυγος τον απωθεί,

αλλοίμονο σε κείνον που την ευτυχία μέσα του δεν έχει βρει,

και πλανημένος πελαγοδρομεί εδώ και εκεί.

 

Μόνος   ο φοιτητής στην ψυχρή την κάμαρά του,

να σπουδάσει ξεκίνησε με πενιχρά ψίχουλα της  οικογένειάς του ,

πριν   πάρει όμως το δίπλωμα του,

τον αναμένει η ανεργία, η  διασπορά και τα δεινά του.

 

Μόνη και η πόρνη στο πορνείο,

όπου με τον παρά του πάει ο κάθε μαγκλαράς,

της ξεσκίζει   ψυχή και   σωθικά ,

και αυτό η εφορία το  φορολογεί σαν έσοδο , σαν προϊόν δουλειάς .

 

Μόνη με τρία παιδιά  η μάνα η χωρισμένη,

ο πρώην σύζυγος έχασε την δουλειά,

κάπου αλλού διαμένει,

το ένα γάλα ζητά, το άλλο ζεστασιά ,

ο βρεφονηπιακός για το μικρό έκλεισε οριστικά,

κι’ η δόλια μάνα αγωνιά.

 

Η απόλυση της μικρο-μάνας ήρθε χθες σαν μποναμάς,

τέτοια δράματα πληθαίνουν σε κάθε Ελληνική γειτονιά,

στην «εύπορη» μας κοινωνία που δείχνει τόσο ευσπλαχνικιά,

πρέπει να μάθουμε «ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΝΑ ΖΟΥΜΕ» σε άκρατο πλούτο,

αλλά και σε   μεσαιωνική  κακομοιριά  ,

αρκεί να μην  λέμε ότι  μας κάνουν γενοκτονία οι «εκλεκτοί τοκογλύφοι» του  προτεσταντικού Βορρά.

 

Μόνο κατάμονο και το ερωτευμένο φανταράκι,

κάπου στα σύνορα τ΄ανατολικά,

κρυώνει και τουρτουρίζει το παιδάκι ,

σε μια πανύψηλη σκοπιά.

 

Το κορίτσι του θυμάται,

νοσταλγεί και τη μαμά,

μέσα στην κακοκαιρία,

του λυγάει την καρδιά.

 

Τότε  βρίσκει λύση ακραία,

που του είναι  βολικιά ,

μια και μοναδική σφαίρα στη θαλάμη,

και τη ρίχνει στην καρδιά,

και όλα τελειώνουν  με ένα μπαααμ,

(περάσαμε και μείς τέτοιες στιγμές

αλλά αντισταθήκαμε παιδιά).

 

Ο συμπαντικός Νόμος  της  διαρκούς ροής,

της αέναης των πάντων μεταβολής ,

δεν θα διατηρήσει  τούτη την   καταιγίδα εσαεί,

το τοπίο θα αλλάξει κάποια στιγμή.

 

Εσσεται γαρ ήμαρ,

Εσσεται εναλλαγή

Έρχεται Νέμεσις,

η Θέμις τούτη τη φορά δεν θάναι  τυφλή .

 

*Αμφικτύων

17/10/ 2013

*Αμφικτύων είναι ο Υποστράτηγος ε.α Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης,

Συγγραφεύς, Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων λογοτεχνών

http://amphiktyon.blogspot.com