ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ

 ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ

 

Μολόγα μας Διόνυσε Ζαγρέα,

των Ορφικών την ιστορία την ωραία,

όταν ο Δίας μεταμορφώθηκε σε  φίδι,

στον  κάτω κόσμο τότε που είχε φύγει,

την κόρη του Περσεφόνη πήγε να ίδει.

 

Οι Τιτάνες πούχαν νικηθεί από το Δία,

να τον εκδικηθούν άρπαξαν την ευκαιρία,

σκότωσαν το γιό του Διόνυσο  που έριχνε τα ζάρια,

κοιτώντας στον καθρέφτη να πέφτουν τα εξάρια.

 

Διαμέλισαν τα μέλη του και τα ιμάτια  του,

άθικτη έμεινε μόνον η καρδιά του,

την παίρνει η Αθηνά και την θωπεύει,

και ώ του θαύματος! ο Διόνυσος Ζαγρεύς και πάλι ξαναζωντανεύει.

 

Όμως του λοιπού ποτέ δεν θα είναι όπως πριν,

μισό  χρόνο στον πάνω κόσμο θα υψιπετεί ,

στη γη  θα επιστρέφει τον υπόλοιπο για να τραφεί,

πάντως τον παράδεισο δεν θα τον ξαναβρεί.

 

Μέσα μας φέρουμε ανθρώπινη και τιτανική φύση,

οι Γερμανοί την τελευταία δεν την έχουνε έκτοτε αφήσει

τους σαγηνεύει η δύναμη και συντηρούν τα μίση,

κατ’ άλλους οι Τιτάνες έφαγαν τον Διόνυσο Ζαγρέα ,

όπως οι Γερμανοί τώρα τρώνε μια μικρή χώρα παναρχαία.

 

Τώρα ο  Διόνυσος το θύρσο του κινεί,

και ένα πικρό δάκρυ χύνει ,

  τη ράτσα του θρηνεί που κάποιος κακός  δαίμονας τη σβήνει,

αυτός πρόσφερε στον κόσμο τη χαρά με οίνο σταφυλίτη

και οι βάρβαροι τώρα του  έβαλαν φωτιά  στο σπίτι.

 

 

 

Ο Διόνυσος πούχει ψυχή διττή,

ανθρώπινη και θεϊκή,

πάντα   χαίρεται  πάνω στη Γη,

και πάντα ματώνει,

γιατί το καλό   και το κακό  πάνε μαζί  και τον πληγώνει,

και  τότε με ένα ποτήρι κρασί ,

χορεύει και ξεδώνει.

 

Η θεία του προέλευση τον εξυψώνει,

και η τιτανική ανώμαλα στη Γη τον προσγειώνει.

η κόρη Περσεφόνη τον  μελλοθάνατο με την αθανασία εμψυχώνει ,

όταν  ταφεί στη γη  το σπόρο  ενδυναμώνει,

την άνοιξη νέα βλαστάρια ανορθώνει .

 

 

Ο τεχνολογικός μας αιών παίζει  πεσσούς,

με γέροντες και στρεβλόψυχους ισχυρούς,

ακόμη του παιδιού δεν ήλθε η βασιλεία,

αυτά  γερνάνε στην φθοροποιό ανεργία,

στην διαρκή ανασφάλεια και στην τεχνολογική δουλεία.

 

 

Ο άνθρωπος  είναι καιρός από τα πάθη του

ν’ απαλλαγεί ,

ν’ αποτινάξει  τις πλάνες από το νου και την ψυχή,

να διώξει τις προκαταλήψεις  του άγνωστου θεού,

να ανατρέψει τις ψεύτικες δοξασίες

του κόσμου μας του συμβατού.

 

 

Του ουρανού τα αστέρια να ατενίσει

να σκεφθεί το σκοπό της ζωής

και να ονειροπολήσει,

πως από τις αρπάγες των δόλιων και ισχυρών θα απελευθερωθεί ;

από τις οδυνηρές εμπειρίες  των πολέμων πως θα λυτρωθεί;

για να βγει κάποτε στο σύμπαν , έξω από τα όρια της Γης,

το όνειρο της ζωής του να ζήσει και να διαιωνιστεί.

*Αμφικτύων

25/10/ 2013

*Αμφικτύων είναι ο Υποστράτηγος ε.α Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης,

Συγγραφεύς, Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων λογοτεχνών

http://amphiktyon.blogspot.com