ΑΓΝΩΣΤΕ ΕΑΥΤΕ !

 

ΑΓΝΩΣΤΕ ΕΑΥΤΕ !

 

Άγνωστε  εαυτέ

πετάς   στα σύννεφα μωρέ

και πάντα  με  παιδεύεις

  ανικανοποίητος και απαιτητικός

φτιάχνω ένα, δέκα  εσύ μου γυρεύεις

 

Μόνο ο Απόλλωνας στο Μαντείο

  Δελφών

με το «γνώθι σ’αυτόν»

την ψυχή του όντος είχε εξερευνήσει

     και με  το θεϊκό τούτο Φως

   τον   Έλληνα  έκανε να   μεγαλουργήσει .

 

Μήπως   είσαι εξωγήινης  υφής;

από θεϊκή πρόνοια στη Γη σταλμένος;

κομμάτι της συμπαντικής ψυχής ;

στον εγκέφαλο και στην καρδιά προσωρινά

εγκατεστημένος;

 

Άλλοτε σαν αηδόνι μου κελαηδάς

όταν είσαι ευτυχισμένος

άλλοτε σαν σκορπιός με πληγώνεις και με τσιμπάς

    λίγες μόνον στιγμές σε βρίσκω ικανοποιημένο

 

Όταν με αποχαιρετίσεις οριστικά

που θα πας ήθελα να μάθω

σε ποιους   κόσμους πιθανόν θα  πετάς

όταν από το τομάρι μου  θα είσαι φευγάτος ;  

 

Ενώ είσαι το ίδιο μα και διαφορετικός

 με το  διπλανό

μόνο στου DNA την πλοκή  διαφέρεις

 είσαι έτοιμος να τον κατασπαράξεις σαν θεριό

παρότι μοιάζεις  σαν δυο σταγόνες   νερό   

κι’ όμως η ράτσα  σου  υποφέρει

 

Κι’ όλο μοχθείς ολημερίς

 κάτι να φτιάξεις για να  τιμηθείς

καλό-κακό σημασία δεν έχει  

πάντα   αδιαφορείς  η κοινωνία  τι θα πει

αρκεί εσύ να διακριθείς

η Αυτού Μεγαλειότης η αφεντιά σου  προέχει

 

Επιστάτης αφανής,   καταπιεστικός  

συχνά   σαν στρατηγός  να σκοτωθώ με στέλνεις

άλλοτε γίνεσαι    πνευματικός  και   άλλοτε υλιστικός

πάντα  με θέλεις σαν   Σίσυφο αγωνιστικό

το κάρο να τραβώ εμπρός

και να μου τα ψέλνεις

 

Κάθε φορά με εξαπατάς

τούτο   φτιάξε και θα το χαρείς μετά

και όταν ανεβάσω στο βουνό  το πέτρινο αγκωνάρι

βλέπεις την επόμενη κορυφή

  πάλι εμπρός μαρς

πιο ψηλά να ανέβω  μου ζητάς

 με πιο βαρύ λιθάρι

 

Ψάχνω να σε βρω

και πάντα μου ξεφεύγεις

πότε παρουσιάζεσαι έτσι πότε αλλιώς

    με έχεις σκλάβο σου και με κοροϊδεύεις

το σώμα μου δεν το υπολογίζεις

σαν καταναλωτικό προϊόν το ξοδεύεις

 

 Εσύ κατάγεσαι από ψηλό τζάκι

  του Συμπαντικού Νοός είσαι παιδάκι

δεν κατέβηκες στη Γη μόνον για απολαύσεις

ούτε για ύλη να συνάξεις

ήρθες από ψηλά και ψηλά  θα ξαναπετάξεις.

 

 Βάρος   η ύλη η περιττή!

  την ευδαιμονία άνθρωπε  να κοιτάξεις!

σαν την πυγολαμπίδα η ζωή μικρή

 και μετά θα  εξαφανιστείς

  η  Γη δεν θα σε κλάψει.

*Αμφικτύων

15/4/2015

*Αμφικτύων είναι ο Υποστράτηγος ε.α Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης,

Συγγραφεύς, Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων λογοτεχνών

http://amphiktyon.blogspot.com/