Ο ΚΥΡ - ΑΒΡΑΑΜ ΤΟ «ΛΟΥΣΤΡΑΚΙ»
Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης εποίησεν
Το γεροντάκι με το κασελάκι του στον ώμο
με βασάνιζε ο λόγος ένας υπέργηρος στο δρόμο!
πέρασαν χρόνια και η θέα του ακόμη τριγυρίζει
σαν το σφοντύλι της ρόκας που στριφογυρίζει
Το υπέργηρο εκείνο γεροντάκι
κάθε απόγευμα από τα Ταμπάχανα
τρικλίζοντας από τα γεράματα
κατηφόριζε στην Πάτρα
ένα κασελάκι όλη του η πραμάτεια
με βερνίκια, βούρτσες και ένα γουνάκι
βάφει παπούτσια το γεροντάκι
Πρώτη φορά βλέπαμε υπέργηρο λουστράκι
παπούτσια να βάβει για μισό φραγκάκι
ζούσε φτωχικά σε τσίγκινο σπιτάκι στα προσφυγικά
Ακόμη θυμάμαι και το όνομα του
κυρ- Αβραάμ η αφεντιά του
συχνά μου γυάλισε τα παπούτσια
όταν κάποιος τον αποκάλεσε «αούτη»
το γεροντάκι χαμογέλασε με πίκρα
ντράπηκα για τη «βρισιά» ετούτη
και τον κοίταξα κάπως απορημένος
ανήμπορος φαινόταν ο καημένος
παραπατούσε όταν περπατούσε υπερφορτωμένος
τρικλίζοντας σαν σε πέλαγος τρικυμισμένο
ο μοναδικός εργαζόμενος σε τέτοια ηλικία
παρ’ όλα τα γηρατειά του τον προτιμούσαμε
όλοι στην Πάτρα τον αγαπούσαμε
Αξιοπρεπέστατος ήταν και όχι επαίτης
κάτι σε έκανε αυτόν τον άνθρωπο ιδιαίτερα
να τον προσέξεις
πώς ξέπεσε το γεροντάκι σε τούτα τα μέρη;
σαν κάποιος άνεμος να τον είχε βίαια φέρει
Ήταν και η προφορά του κάπως διαφορετική
κάποτε πάρα πάνω του έδωσα αμοιβή
ένεκα ευσπλαχνίας
το γεροντάκι μου τα επέστρεψε αυτοστιγμί
μετά αξιοπρεπούς χειρονομίας
Τότε αγνοούσαμε την Ποντιακή Γενοκτονία
τέτοια «δύσκολα» δεν μας δίδαξαν στα κατοχικά σχολεία
στειλιάρια απελέκητα « κατ’ οίκον» διδαχθέντες
αυτοδίδακτοι όμοια με τα παιδιά του κορονοϊού
αλλά όλοι λόγω πείνας τότε προαχθέντες
Τα σημερινά σχολεία του ανθελληνισμού και της αναρχίας
από τότε που μπήκε ο αναρχοσυνδικαλισμός στα σχολεία
σήμερα ξαπλώθηκε παντού
Πέρασαν έκτοτε της Σχολής Ευελπίδων τα καψόνια
για να λυθεί το αίνιγμα που με βασάνιζε ακόμα
όταν στη Νιγρίτα τοποθετήθηκα εκείνα τα χρόνια
καθώς έφτασα στην κομώπολη με τα χιόνια
έξω από το συρματόπλεγμα καλυβάκια υπήρχαν με χώμα
Ούτε στη Σχολή δεν μας δίδαξαν για την Ποντιακή Γενοκτονία ΄
γραμμένη δεν ήταν τότε σε βιβλία ιστορίας,
παντελής εθνική αμνησία έστω και συνοπτικώς
όπως ο διωγμός της Σμύρνης που έφταιγε ο «συνωστισμός»
όλα τα κάλυπτε η ελληνοτουρκική φιλία στο Στρατηγείο το Νατοϊκό , εκεί εκκολάφτηκε το φίδι το ανθελληνικό
Και ο Κυρ Αβραάμ βουβός .ευγενής και στωικός
Άτομο ολιγολογο και λακωνικό
μπλεξίματα να μην έχει με τον αστυνομικό;
μια παραπάνω λέξη μπορούσε και να μπλέξει
στην αλλοπρόσαλλη εκείνη εποχή που ο αδελφός
σκότωνε τον αδελφό
το στόμα κλειστό κάλλιο νά τόχεις
πάρα σε κάποια φυλακή να τελειώσεις
Κάτι είχα υποψιαστεί από την προφορά του
πολύ χοντρή φαινόταν και η φορεσιά του
δεν είχε παιδιά; δεν είχε εγγόνια;
γιατί αυτός εργαζόταν στα στερνά του χρόνια;
και κυκλοφορούσε με το κασελάκι
ο κυρ- Αβραάμ το λουστράκι;
τον υπέρτατο έδινε αγώνα εν μέσω κατοχής το γεροντάκι
στα δίσεκτα της προσφυγιάς τα χρόνια
ποτέ δεν μπήκε στον κόπο για την ιστορία του να μιλήσει
νέος Όμηρος να γίνει με τη λύρα να την τραγουδήσει
τη συμφορά του να μας εξιστορήσει
βλέποντας την πλήρη άγνοια μας καλύτερα ήταν
να σιωπήσει
πρώτιστο για αυτόν καθήκον την οικογένεια να συντηρήσει
Η Πολιτεία πλήρη αδράνεια είχε δείξει και αδιαφορία
και να ήθελε να τους φροντίσει ήταν άδεια τα ταμεία
Άκαρδη η επίσημη Ελλάδα, ψυχρή η αγκαλιά της
σαν του βορρά την αγελάδα
μητριά που λησμονεί στην ξένη τα παιδιά της
ξένους όμως προθύμως φιλοξενεί ακόμη και στα χωριά της
γρύπες στρεβλό ψυχους και μοχθηρούς
βάζει στη φωλιά της
Ζωή σκληρή χωρίς φίλους και συγγενείς στη Νιγρίτα
νόστος, υποχρεώσεις, χαμένες αγάπες γεμάτος πίκρα
πλάι στο στρατόπεδο υπήρχαν καλύβες από χόρτα και πλίθα
μια βδομάδα κάποια λύρα κελαηδούσε Ποντιακή
το παίξιμο της μου συγκλόνισε την ψυχή
ποντιακά τραγούδια κάθε απόγευμα και ρυθμικοί χοροί
Ρώτησα τον επιλοχία τι συμβαίνει εκεί ;
« μιά βδομάδα κρατάει κ. Διοικητα, το γαμήλιο γλέντι
και η χαρά τους Πόντιους γείτονες μας συνεπαίρνει»
Και σαν πλησίασα στο συρματόπλεγμα να παρακολουθήσω
φιλόξενα με κάλεσαν στο τραπέζι τους να παρακαθίσω
καθώς η λύρα ανάσταινε νεκρούς και η ρακή
στα κουπαράκια ρέει
την ιστορία τους ο γέρο Σεραφείμ
και διηγώντας την η ψυχή του κλαίει:
«Μάνες έχασαν τα παιδιά τους
οι τσέτες τ αρπαξαν απο την αγκαλιά τους
και τα παιδιά τη μάνα τους
και τα μακέλευαν με τη χατζάρα τους
Τούρκοι τους τα πήραν παρά τα παρακάλια
και τα αναφιλητά τους
Εκτέλεσαν προεστούς, κρέμασαν γιατρούς ,
κατά προτίμηση τους ιερείς και τους πνευματικούς
βασάνισαν εμπόρους και παντρεμένες βίασαν,
και τον άμαχο πληθυσμό χωρίς εξαίρεση σφαγίαζαν
τους πιο πολλούς προς την έρημο οδήγησαν
που σημαίνει θάνατος και μαρτύριο διαρκείας
και άλλοι κυνηγημένοι ξέφυγαν στην εξορία
το μαχαίρι δεν έκανε διακρίσεις
σε άνδρες, γυναίκες όμηροι ακόμη και παιδιά
τις παρθένες έσυραν στο γυναικονίτη στη σειρά
και τα όμορφα αγόρια «γιουσουφάκια» του πασά
τα σπίτια μας τα έκαψαν κρεμάλες στην πλατεία έστησαν
τις περιουσίες μας άρπαξαν βιαίως τα λεηλάτησαν
και οι Γερμανοί στρατηγοί συνεργάστηκαν
εκκλησιές και παπάδες
μηδέ εξαιρουμένου και του ηγουμένου πρωθιερέως
σαν «γκρίζοι λύκοι» διψασμένοι για αίμα οι καταραμένοι
άλλους αποκεφάλισαν και μωρά με τη λόγχη ξέσκισαν
βίαζαν γυναίκες λόγχισαν παιδιά μπρος στις μάνες όλα αυτά
δεν λύγισαν από τα ουρλιαχτά
353.000 Πόντιοι νεκροί θυσία στον Αλλάχ και στο Μολώχ
ένα εκατομμύριο σχεδόν ψυχές στο δρόμο για ξεριζωμό
φύγαμε καραβοτσακισμένοι σαν τα αγρίμια φοβισμένοι
σε ξένες πατρίδες βρήκαμε κάποια ζεστασιά
το Ελληνικό στοιχείο εξόντωσαν ολοκληρωτικά
το Τουρκικό τέρας είδαμε της Αποκάλυψης
και οι πρώην σύμμαχοί μας ασυγκίνητοι έδειξαν συγκάλυψη
τον Ελληνισμό του Πόντου και της Μικράς Ασίας ετελεύτησαν
και οι ισχυροί της Γης σαν «εκσυγχρονιστή»
το αρχισφαγέα Κεμάλ τον υποδέχθηκαν
δικαίωση από πουθενά δεν βρήκαμε
σε όσους τα διηγηθήκαμε σαν βαρήκοοι τα δεχτήκανε
όμως εμείς ποτέ δεν θα παραδοθούμε
«πάλι με χρόνια με καιρούς με καιρούς πάλι
τον Πόντο θα ξαναβρούμε»
Τώρα γάμο γιορτάζουμε ποντιακό
κάτσε καπετάνιο να φας ένα μεζέ και να πιούμε ένα ποτό"
μια βδομάδα το γλέντι κρατάει και ο χορός
έχουμε χαρά μεγάλη
θα μας ακούς ως την Κυριακή την άλλη
Με κέρασαν ρακή και νόστιμους μεζέδες
ποντιακά φαγητά από δικούς τους μπαξέδες
Σαν τα χελιδόνια από καταιγίδα τσακισμένοι
κοντά στο στρατό νάναι ασφαλισμένοι
Μου μίλησαν για τις αλησμόνητες πατρίδες τους
άλλοι από την Τραπεζούντα
άλλοι από την Κερασούντα κι’ άλλοι από τη Ριζούντα
Εσύ καπετάνιε ποντιακή φλέβα έχεις;
μπορεί οι πρόγονοι μου από τον Πόντο να έχουν έρθει
το όνομα σε "ίδης" πόντιο προδίδει
Τους είπα για τον γέρο- Αβραάμ στην Πάτρα αν είχαν γνωρίσει
που με είχε τόσα χρόνια απασχολήσει
Και Ω ! Του θαύματος ήταν γνωστός τους
Πόντιος λυράρης και συγχωριανός τους
τους τέσσερις ήρωες γιούς του είχαν σκοτώσει
καθώς με το αντάρτικο είχαν όλοι στο βουνό αρματώσει
λόγω γηρατειών αυτός είχε γλυτώσει
με μιά του νύφη και όσα είχαν επιζήσει εγγόνια
στην Πάτρα η ειμαρμένη τον έβγαλε πριν λίγα χρόνια
ως τα στερνά του βιοπάλεψε για τα εγγόνια
να μεγαλώσει
καλούς ανθρώπους να τα βγάλει και να τα μορφώσει
τον τσάκισε ο πόνος και των γηρατειών τα βάσανα
και ο Κυρ Αβραάμ προσφάτως αποβίωσε καθώς
μάθαμε στα Ταμπάχανα
τελειωμό όμως δεν έχουν των Ποντίων οι καημοί
και της Γενοκτονίας των οι στεναγμοί
Ήταν η δεύτερη φορά που είχα δακρύσει
η πρώτη για του πατέρα μου την εκτέλεση
κοντά στο πατρικό μας σπίτι
και η δεύτερη για τον κύρ-Αβραάμ τον «αούτη»
Αναγνώστη είναι πραγματική η ιστορία ετούτη
στον Πόντο η ψυχή του έχει φτερουγίσει
και εμένα η Ποντιακή Γενοκτονία εσαεί με έχει σφραγίσει (30/5/21)
*Αμφικτύων ο Υποστράτηγος ε.α
Συγγραφέας, Μέλος της
amphiktyon@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου