ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΡΥΣ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΡΥΣ

Του *Αμφικτύωνος /

Στο δρόμο προς του Γιώργου το μαντρί /

στέκει μεγαλοπρεπής /

μια αιωνόβια βασιλική Δρυς /

από τις λίγες που έχουν στην περιοχή απομείνει /

δεν είναι ανάγκη να σας εξηγήσω το γιατί /

ο πολιτισμός τις έχει αφανίσει /

Ήταν η Ξυλοκέριζα παλιά /

ένας πανέμορφος βιότοπος /

συνοικούσαν ζώα , φυτά, πεύκα και δρύες /

ζούσαν τσακάλια λαγοί και αλεπούδες /

λαλούσαν κούκοι, αηδόνια και καρδερίνες /

και τρέφονταν από τα άφθονα υπόγεια νερά /

Οι καταπράσινες πλαγιές με τις απαλές τις ρεματιές /

πριν γεμίσουν σπίτια με αυλές /

πριν καούν τα δάση από σκόπιμες πυρκαγιές /

έφθαναν οι πευκώνες ως τις δαντελλένιες Μακρινές ακρογιαλιές /

Ο Παν και οι ωμοφάγες Αμαδρυάδες Νύμφες /

από το μαντείο της Δωδώνης η καταγωγή τους /

σε αλαργεμένες εποχές τρώγανε βαλανιδένιες πίττες /

από εκεί τη λατρεία και τις δρύες /

έφεραν οι Νύμφες ως εδώ /

για να τρέφονται αυτές και οι αίγες του Πανός /

Τις μετέφεραν και σε χώρες βορεινές /

εκεί που οι ημέρες το χειμώνα είναι σκοτεινές /

στα κλαριά τους για γούρι στις γιορτές /

κρεμούν ακόμη στολίδια οι σύγχρονες Δρυάδες /

στις εξώπορτες και στις αυλές /

Γι’ αυτό κάθε μέρα που περνώ /

λέω στην ιερά Δρυ ένα μεγάλο Ευχαριστώ /

εξ ονόματος ζώντων και νεκρών /

που επιβίωσαν σε πέτρινες εποχές /

από το βελανίδια της

τότε που αυτό ήταν ο «άρτος» ο χειμερινός /

Πόσοι αλήθεια δεν ζεστάθηκαν στο τζάκι

από το ξύλο της δρυός; /

πόσα σπίτια δεν την έκαναν δομικό υλικό; /

πόσα έπιπλα δεν έφτιαξαν στο σπιτικό; /

πόσα πέτα δεν στόλισε ενδόξων στρατηγών /

το φύλλο της το μυθικό; /

πόσοι δεν ξαπόστασαν στον ίσκιο της τον δροσερό; /

πόσες στάνες δεν στέγασε εντός; /

Ιερό καθήκον μου θεώρησα κι’ εγώ /

προς το υπό εξαφάνισιν φυτό /

να φυτέψω στην αυλή μου δοκιμαστικά ένα βελανίδι /

Ω !! του θαύματος φύτρωσε κι’ έγινε δενδράκι στο γρασίδι /

Τώρα κάθε φορά που προσπερνώ τη μάνα-δρυ /

με ένα παράξενο θρόισμα η φυλλωσιά της μου ηχεί /

την ακούω με τούτα τα λόγια να με ευχαριστεί : /

«Οι γονείς μου και τα αδέλφια μου έχουν καεί /

το βελανίδι μου στην άγονη γη θα ξεραθεί /

θα πέθαινα η δόλια άτεκνη χωρίς διαδοχή, /

κανείς πλέον δεν με συμπονεί /

Χωρίς νέες γενιές τείνω να εξαφανισθώ, /

για μια δρυ είναι μεγάλος της εξαφάνισης ο καημός /

η μάνα-φύση απεχθάνεται κάθε κενό /

ξένα τριτοκοσμικά φυτά καταλαμβάνουν το δικό μου σπιτικό /

Το δενδράκι που φύτεψες διαβάτη /

μ’ έκανε ν’ αναστηθώ /

τώρα ελπίζω ότι αιωνόβια θα ζω /

Πεζοπόρε του βουνού σε Ευχαριστώ» /

*Αμφικτύων

7 Αυγ. 2010

*Αμφικτύων είναι ο Κωνσταντίνος Χρ. Κωνσταντινίδης ,

μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών

http://amphiktyon.blogspot.com/