Ο ΒΡΑΧΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑΣ

Ο ΒΡΑΧΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑΣ

( Αφιερωμένο στον μεγάλο μας ποιητή **Γιάννη Ρίτσο)

του *Αμφικτύωνος

Μια ζωή αξίζει

όταν το χειμώνα στην πόλη την περνάς

τα καλοκαίρια στο χωριό γυρνάς

και Άνοιξη και το Φθινόπωρο στο ταξίδι

Αν το πορτοφόλι σου επιτρέπει

σαν Καζαντζάκης γίνε ταξιδευτής

κι’ αν όχι τον ποιητή της Ρωμιοσύνης να μιμηθείς

που στη Λακωνία ζει και βασιλεύει

Ο Γιάννης Ρίτσος μένει στο κάστρο της Μονεμβασίας

στου βράχου την απόκρημνη κλιτύ

του ήλιου του Αιγαίου είναι ηδονοβλεψίας

παρέα με του πελάγου τη βουή και την χαοτική αρμονία

Θαυμάζει του Αιγαίου την ιριδίζουσα νηνεμία

τα κελαιδίσματα των πουλιών,

τη συντροφιά των γερακιών

και των γλάρων τη μαγεία.

Αυτός ούτε στην πόλη , ούτε στο χωριό βρήκε ησυχία ,

μόνον στην εργασία βρίσκει τη δημιουργία

σαν νέος Λεωνίδας πολέμησε την κακία

από την ένδοξη γενέτειρα του Λακωνία

Θεριό ανήμερο ενάντια στο ψέμα και την υποκρισία

στους πολεμοκάπηλους της διεθνούς εξουσίας

και στης πλουτοκρατίας την απληστία

υπέρμαχος στο πλευρό του ανυπεράσπιστου λαού

ενάντια στη διεθνή μαφία

Το πέτρινο καράβι της Μονεμβασίας

ξεκόλλησε σε πανάρχαιους καιρούς από τη Λακωνία

και έκτοτε πλέει στου Αιγαίου το ιριδίζον Φως

θωρηκτό απόρθητο, με πέτρινα κανόνια και ιστία

Λιθόστρωτα τα δρομάκια στην ονειρική πολιτεία ,

σπιτάκια κρυψώνες , σωστοί περιστεριώνες

κουρσάρικα καράβια αγναντεύουν και τις γοργόνες

αψίδες , εκκλησιές , οικόσημα και βυζαντινές εικόνες

Πολιτεία από το χρόνο μαρμαρωμένη

από το Γιάννη Ρίτσο χιλιοτραγουδισμένη

και από τους Αγώνες του 21’ χιλιοδοξασμένη

περιηγητή η Μονεμβασία σε προσμένει…

Εδώ διάλεξε ο Ρίτσος την τελευταία του κατοικία

όξω από τα τείχη της μεσαιωνικής πολιτείας

αγριολούλουδα και κρίνα στο μνήμα του δίνουν ευωδία

το Φως του Αιγαίου το λούζει με ακτινοβολία

Εδώ βύζαξε της μάνας του το πρώτο γάλα

εδώ πέταξε πέτρες στα πουλιά με τη διχάλα

εδώ έφαγε τη φτώχεια με την κουτάλα

εδώ τη φθίση είχε στο βίο του μόνιμο συνοδό

μαζί με τόσα άλλα

Εδώ ήλθε και η ταπεινότητα μου να τον συναντήσω

και ω! του θαύματος βρήκα τον ποιητή εδώ απίκο

με δέχθηκε φιλοφρόνως ένα πρωινό

στο σπίτι του το πατρικό τη σοφία του να ερανίσω

Τι κι’ αν το σώμα του είναι στο χώμα

ο Γιάννης Ρίτσος είναι παρών

το πνεύμα του πλανάται στο φρούριο ακόμα

κι’ αυτός μου διηγείται τη ζωή του όλο το πρωινό:

«Γεννήθηκα μου λέει στη Μονεμβασιά

την Πρωτομαγιά του 1909

έγραψα πεζογραφήματα και ποιήματα πολλά

χάρη χρωστώ στα μολύβια και στα χαρτιά.

Τύλιξα σ’ αυτά του ανθρώπου την καλοσύνη

τη λύπη, τη χαρά και την οδύνη

ο αγώνας ήταν της ζωής μας το στολίδι

η αγροτιά ζούσε πάντα φτωχικά

αλλά με αξιοπρέπεια και γαλήνη

Μα σαν χάσαμε την πατρική περιουσία

και μπήκε ο πατέρας μου στο Δαφνί για νοσηλεία

πέσαμε σε φτώχεια και σε άκρατη δυστυχία

για μένα η ποίηση ήταν πνοή ζωής,

θεία μυσταγωγία,

Στην επάρατη Ναζιστική Κατοχή

ήμουν καθηλωμένος στο κρεβάτι

από της αρρώστιας μου τη σοβαρή υποτροπή

συμμετείχα στο καλλιτεχνικό ΕΑΜ, σαν ακούραστος εργάτης

της Εθνικής Αντίστασης σεμνός αγωνιστής

Η ποίηση δεν φέρνει γλυκό ψωμί στον αγωγιάτη,

δεν στρώνει τραπέζι , ούτε φαί,

δεν γεμίζει το στομάχι στο χωριάτη

η εξουσία την αντιπαθεί

γιατί φουντώνει στα στήθη επανάσταση στον εργάτη

Το άνθος της ποίησης την εξουσία ενοχλεί ,

τη φακελώνει, αν δεν τη βάλει φυλακή,

εκτός και αν τη λιβανίζει !!

γην και ύδωρ δεν προσφέρει ο καλός ο ποιητής

ούτε κωλοτούμπες στριφογυρίζει

Η ποίηση απαιτεί ηθικό θάρρος

αξιοπρέπεια και νόημα στη ζωή

όταν τον ποιητή απειλεί ο Χάρος

να τον αψηφήσει σαν Διγενής Ακρίτας και να μην τον φοβηθεί!

Ακόμη και να κονταροχτυπηθεί μαζί του να δεχθεί

πριν ο Πλούτωνας του πάρει την ψυχή

σύμμαχο του έχει την αθανασία

με φιλοσοφική ενατένιση αντιμετωπίζει τη ζωή , αλλά και με προσωπική αυτοθυσία

Έγραφα στη «Διάπλαση των Παίδων» σε νεαρή ηλικία

για ελάχιστα ψυχία για αμοιβή

για να μορφώσω της νεολαίας την ψυχή

εργάσθηκα ένα φεγγάρι και σε θίασο σαν χορευτής

για να τα βγάλω πέρα στη χαμοζωή και να κορέσω την καλλιτεχνική μου αδηφαγία

Μου άρεσε η μουσική και ο χρωστήρας της ζωγραφικής

αλλά τα οικονομικά μου δεν έφθαναν ως εκεί

έγραφα χρονογραφήματα , μεταφράσεις και συνθέσεις

εμπνεόμενος εκ της Φύσεως τις αντιθέσεις,

αλλά ποτέ δεν έγινα ζωγράφος περιωπής

«Τρακτέρ» τιτλοφορείται η πρώτη μου συλλογή

έπειτα ήλθε ο «Επιτάφιος», μια λυρική Ωδή

αφιερωμένο στη σφαγή των καπνεργατών της Θεσσαλονίκης

τραγουδήθηκαν στον «Επιτάφιο» εκείνοι οι στίχοι

Με πρότειναν και για βραβείο Νομπέλ

μου το αρνήθηκαν γιατί ήμουν λέει κομμουνιστής

η αιώνια του κατεστημένου μικροψυχία

εγώ ήμουν ιδεολόγος στοχαστής,

απώλεια αυτό ή ευεργεσία;

Άσσος, η λάσπη στου κατεστημένου το μανίκι

για όποιον κοινωνική δικαιοσύνη απαιτεί

τελικά τούτο στάθηκε δικό μου δεκανίκι

να με αγαπήσει ο λαός τόσο πολύ.

Ο λαός με στήριξε στην άνιση την πάλη

από του Κατεστημένου τον κατατρεγμό

φακέλωμα, μπουντρούμια, παραζάλη

εγώ… ήμουνα ο «επικίνδυνος εχθρός»

Η ποίηση μου στοίχησε διώξεις , φυλακές, ταλαιπωρία

κατά τον εμφύλιο και την αμερικανοκρατία

Μακρόνησο , Αη-στράτη, Γυάρο , με στείλαν εξορία

στη Λέρο και Σύρο ‘παραθέρισα’ επί Επταετίας

Το κάψιμο του «Επιταφίου» μου έφερε μελαγχολία

ασθένεια , κακουχία και κατατρεγμό

ήταν όμως εκείνη εποχή πλούσιας δημιουργίας

και αυτό μου βγήκε σε καλό

Με είπαν απαρηγόρητο του κόσμου παρηγορητή

εγώ ήμουν ένας λαϊκός ποιητής

των πέτρινων χρόνων

βάρδος των λαϊκών αγώνων

ένας μοναχικός, αισθησιακός σκεπτικιστής

Στο κύτταρο μου ρούφηξα της κοινωνίας το φαρμάκι

τα βάσανα του φτωχού και ανήμπορου κοσμάκη

του φυσικού νόμου έγινα ο πραγματιστής

ο φύσει υπαρξιακός αναχωρητής,

πάντα εργασιομανής, δεν υπήρξα ακαμάτης

Έγινα της ιδεολογίας ο θηρευτής

στήριξα τις ελπίδες μου στο «κόκκινο ανθάκι»

τραυματίστηκα βαριά σαν μαράθηκε

του «βορρά το λουλουδάκι»

ήταν κι’ αυτό μια καταιγίδα που με πότισε φαρμάκι

Με είπαν ασκητή που απωθεί και αποθεώνεται

από την αγάπη του κόσμου πιότερο ανδρειώνεται

η αγάπη ήταν για μένα βάλσαμο και φυλακτό

αυτή με κράτησε ζωντανό από το χτικιό

Είπαν ότι είμαι υπερεαλιστής και λυρικός

τα φοβερά εκείνα χρόνια της ιστορίας

της εμφυλιοπολεμικής άκρατης σύγκρουσης και αγωνίας

τότε κυλάει ένα ποίημα ποταμός :

Το «Χρονικό της ταραγμένης 1940-1950 δεκαετίας»

αυτά που συμβαίνουν εκείνη την εποχή

δεν εξηγούνται με τη λογική , αλλά με άκρατη φαντασία

ούτε αποτυπώνονται στο άψυχο χαρτί μιάς τραγικής ελεγείας,

γραμμένα είναι στη συλλογική ψυχή με αιματοχυσία

Η χώρα έχει μετατραπεί σε απέραντο σφαγείο

πείνα , εκτελέσεις , τυφεκισμοί,

στοίβες τα κορμιά προς αναζήτηση στο νεκροτομείο

δεν ξέρεις από θα σούρθει και που να φυλαχτείς

κόλαση του Δάντη η Ελλάς, σωστό φρενοκομείο!!

Μετριέται με αιωνιότητα που έφερε κοσμικές καταστροφές

πόνο, δάκρυα, αιματοχυσία και ανατροπές

έτσι γεννήθηκε η «Σονάτα του Σεληνόφωτος»

ένα ποίημα κλασσικό για ένα κόσμο πάσχοντα , αμόρφωτο αλλά αισθηματικό

Σ’ όλο το βίο μου στάθηκα συνεπής πατριώτης

ενός καλύτερου μέλλοντος ο οραματιστής στρατιώτης

της προκοπής του ανθρώπου θιασώτης ταπεινός

της Ειρήνης εραστής , του Πολέμου αδυσώπητος εχθρός

Μόνιμη συντροφιά μου ο θάνατος και η ζωή,

πάντα διχασμένος , ένας διπλός Δον –Κιχώτης,

σαν δύο όψεις της ίδιας συμπαντικής πτυχής,

λόγος χωρίς διάλογο και αμφισβήτηση είναι στασιμότης!

Η ζωή χωρίς το θάνατο δεν θάχε καμιά αξία

βάλτος θα γινόταν η διαβίωση

σκουπιδαριά και ακαθαρσία

όλα ταύτα τα έδωσα σε υπερβατικό λόγο, ποιητική αδεία

σε πεζογραφήματα απλά και κείμενα λυρικά

δίχως κομπορρημοσύνη και άνευ αυθαδείας.

Η μεγαλύτερη για μένα περγαμηνή

ήταν η συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση στην Κατοχή

στους αγώνες υπέρ της Ελευθερίας

για απελευθέρωση της υπόδουλης ψυχής

πολέμησα ντόπιους και ξένους τυράννους και τη δουλεία

Η δημοκρατία στον τόπο αυτό,

είδος πάντα σε σπάνι και ανεπαρκεία

εταίρα στον «οίκο ανοχής»

της πλουτοκρατίας και οικογενειοκρατίας

Ο λαός για λίγο μόνον στο βουνό

έπιασε τα ηνία

και έφερε στην ύπαιθρο την πολυπόθητη αλλαγή

κάτι που έμοιαζε με άμεση δημοκρατία

ο κόσμος τότε ανάσανε για λίγο από την ξενοκίνητη

μαφία

Ποτέ ο λαός δεν απόλαυσε Άμεση Δημοκρατία,

ούτε Λαοκρατία που τραγουδούσαμε στην Κατοχή

με συγκλόνισε η αρρώστια της αγαπημένης Λούλας

τότε γράφω το «Τραγούδι της Αδελφής »

Όταν τη βάζουν στο τρελάδικο, στο ‘Δαφνί’ ,

ήταν και ο πατέρας μου τρόφιμος εκεί

φταίει των Ρίτσων η μοιραία μελαγχολία!

ξέρεις τι σημαίνει να σου φορούν ζουρλομανδύα;

ταξίδι προς την έρημο της …Γεδρωσίας

Εναντιώθηκα στη Ναζιστική θηριωδία

πολλά γραπτά μου χάθηκαν στα καταραμένα Δεκεμβριανά

και σαν το Σίσυφο ξεκίνησα από την αρχή ξανά

από του λόφου τα ριζά,

να γράφω τη χαμένη εποποιία

Η Ελλάδα στο γκρεμό σαν το λίθο του Σίσυφου κατρακυλά

σηκώνεται, σκουπίζει τα αίματα, και τραβά ψηλά

σφάλματα και διχόνοια τα προσπερνά δίχως Αυτογνωσία

την τραυματίζει μόνον η συμμαχική κακοπιστία

Δεν έχουμε ακόμη αντιληφθεί

ότι τα κράτη ΔΕΝ έχουνε ψυχή, ούτε φιλία

μόνον συμφέροντα έχουν και σκληρή πυγμή

και ο λαός πληρώνει πάντα με αίμα και αγωνία

Η πατρίδα μας έχει ολόγυρα εχθρούς,

δεν κινδυνεύει όμως απ’ αυτούς

ούτε από τη γνωστή-άγνωστη «συνωμοσία»

άν δεν παλέψουμε τους δικούς μας εαυτούς

θα παθαίνουμε τα ίδια και τα ίδια

Μετά γράφω της Αντίστασης την Εποποιία :

τη «Ρωμιοσύνη» και την «Κυρά των Αμπελιών»,

κλέφτες του 21 οι αντάρτες των βουνών

πολεμούν μαζί τον κατακτητή, πάλι η ίδια ιστορία

μαυροφορεμένη γυναίκα σε κάθε εικονοστάσι

για το χαμένο πατέρα , γιό και αδελφό που έχει χάσει

ο εθνικός μας διχασμός είναι η αιτία

πάντα παρούσα η «συμμαχική» ραδιουργία

και η ντόπια συνεργασία

Πάει χαμένη η ελληνική θυσία

το Έπος της Αντίστασης και Βορειοηπειρωτικών βουνών

«μαζί θα μοιρασθώμεν τη νίκη» λόγια τα’ αέρα

των τρανών αρχηγών

Κύπρος, Βόρειος Ήπειρος έπεσαν στο κενόν.

Κούφια λόγια, ουτοπία που έγιναν καπνός,

οι Άγγλοι στο Κολωνάκι ήθελαν βασιλεία

και εμείς Λαοκρατία εις το Βουνό

μας τρώει ο φανατισμός , η υπερβολή και η μυθοπλασία

και πέσαμε στο δόκανο σαν το λαγό

Ευτυχισμένα τα έθνη

που δε χρειάζονται ξένη προστασία

εμείς είμαστε αθώα παιδιά

ακόμη δεν αντρωθήκαμε

Από το χέρι μας κρατά

κάθε φορά Αμερική, Ρωσία ή …Αγγλία

και με το δολερό σαράκι

μας δηλητήριο ξερνά

Τα σωθικά μας τρώει ακόμη η Μικρασιατική Εκστρατεία

κάθε τόσο υποτροπιάζει το τραύμα και γυρνά

άφησε ανεξίτηλη σφραγίδα η αλλόκοτη τραγωδία,

Ομόνοια, Ειρήνη και Ομοψυχία η χώρα αναζητά

Ο ποιητικός πυρετός μου όμως εκεί δεν σταματά

ο τόπος πισωγυρίζει αντί να πάει μπροστά

τα ρήγματα της Αριστεράς μου ραγίζουν την καρδιά

το «διαίρει και βασίλευε» ξανά και ξανά

Το «προοδευτικό» κίνημα ξένα ιδεολογήματα αφομοιώνει

η νεολαία λαίμαργα τον «νέο πολιτισμό» καταναλώνει

μεθάει με το ξενόφερτο ποτό και την ψυχαγωγία

χωρίς μέτρο και φραγμό εισβάλλει η Αμερικανοκρατία

Έγραψα για την μεταπολεμική Αθήνα των μαυραγοριτών

των συνεργατών του εχθρού και των προδοτών

τον άγριο διωγμό των πατριωτών κι' αγωνιστών

ατέλειωτες οι διασπάσεις των αποκομμάτων των «προοδευτικών»

Η Εθνική Αναγέννηση άλλαξε πορεία

οι αγωνιστές στη φυλακή και στην εξορία,

οι ταγματασφαλίτες στα πράματα και στην εξουσία,

χαμένες ελπίδες , ιδανικά σε αναστολή και απαξία

Ανάπαυλα ειρήνης ο γάμος μου στο γλυκό σπιτικό

η γέννηση της Ερης χαρμόσυνο για μένα γεγονός

η ευτυχία μου φθάνει στο άκρον άωτον

τότε γράφω το ευφρόσυνο «Πρωινό Άστρο»

για το κορίτσι το γλυκό

Ο νέος «κατακτητής» με βία μπουκάρει

ο κόσμος την «πράσινη δολαριά» φλερτάρει

εγκαταλείπει γη και τα πάθη στην επαρχία

θυρωρός πάει να γίνει στην Αθηναϊκή πολυκατοικία

Με τραίνα , αεροπλάνα και πλοία

στοιβάζεται για Αμερική , Αυστραλία και Γερμανία

ο κοσμάκης δουλειά στα σκλαβοπάζαρα αναζητάει

η νικήτρια Ελλάδα από τον Εμφύλιο πονάει και βογκάει

Μήπως μας δέρνει η κατάρα του οίκου των Ατρειδών;

των Τρωικών Ηρώων ο διασκορπισμός

για της Ελένης τον παρθενικό υμένα;

έτσι χάνεται η αφρόκρεμα στα ξένα

της ιστορικής εκείνης λεβεντογέννας

Καθαρτήρια για τον Έλληνα η μητροκτονία

τσακώνεται ακόμη και στα ξένα «μήνιν άειδε θεά…»

ακόμη και όταν πολεμά κάτω από τα τείχη της Τροίας

η ιστορία μας από τη διχόνοια ξεκινά

για «λόγους τιμής» και φιλοτιμίας

Με του Αγαμέμνονα-Αχιλλέα τον καυγά

για τα μαύρα μάτια της Βρυσηίδας κόρης

προς τι; το μέγα ΤΙΠΟΤΑ χτυπά

τον Ελληνισμό με το βαρύ του δόρυ

τον αφανίζει , τον διασκορπά

και ακολουθεί της μάνας το μοιρολόι ;

Μετά τη χούντα ηχεί νότα κάποιας αισιοδοξίας

ένα αστείρευτο όνειρο που μυρμηγκιάζει

στου μυαλού μου την αλλόκοτη φαντασία

η ίδια απελπισία με αγκαλιάζει

Αναρωτιέμαι σε χαμηλούς τόνους και ευαισθησία

προς τι οι λαϊκοί αγώνες και η αγωνία;

αδίκως τα θύματα και η θυσία;

γιατί επαναλαμβάνεται η ίδια πάντα Γενοκτονία;

(τυχερός ο ποιητής που δεν είδε τη γενιά του Πολυτεχνείου

να παραδίδει την Ελλάδα στους ξένους και στη χρεωκοπία)

«Ὡστόσο - ποιὸς ξέρει –την αιτία

ἴσως ἐκεῖ ποὺ κάποιος ἀντιστέκεται χωρὶς ἐλπίδα,

ἴσως ἐκεῖ νὰ ἀρχίζει ἡ ανθρώπινη ἱστορία,

κι ἡ ομορφιά τοῦ ανθρώπου..» εκεί και η αθέατη μαγεία

Ο ποιητής μου εξομολογείται:

«Βαρέθηκα τις Βυζαντινές παράτες της Λαμπρής

τις ευχές χωρίς αντίκρισμα και αξία

η εμπορευματοποίηση της θρησκευτικής γιορτής

οδήγησε την πίστη σε πτώση και χρεωκοπία» .

Η Διχόνοια!! Αυτή είναι η γενεσιουργός αιτία

της κάθε χαμένης ευκαιρίας

ας όψεται ο Πελοποννησιακός Πόλεμος, αυτή η τραγωδία

πολιτισμένος θα ήταν τώρα ο κόσμος

και θα άνθιζε η Δημοκρατία

Με τόνους κουτόχορτο ταΐζει το λαό η εξουσία

τον μεταβάλλουν σε ποίμνιο και « μαζοπολτό»

ανίκανο να σκεφθεί το καλό και το κακό

και την πρώτη αιτία

«Ηρώδης» τα μίντια, εκτελούν εθνοκτονία

Μας έκαναν μετάλλαξη και λοβοτομή

δικαίως ο λαός τους κρατάει μνησικακία

όποιος τους γκρεμίσει θα γίνει «νέος Ηρακλής»

ημίθεος θα ανακηρυχθεί στην ελληνική ιστορία

Η Σημερινή Σχιζοφρενική Κοινωνία

Στους ίδιους ανέκαθεν και οι δύο ρόλοι:

αυτοί οι κλέφτες , αυτοί και οι αστυνόμοι

οι πατέρες του έθνους και οι κλεφτονόμοι

οι βιαστές της τάξης και οι παιδονόμοι

Δάσκαλοι οι αναρχικοί και χουλιγκάνοι

στα ψυχοφθόρα μίντια οι «παπαγάλοι»

στα διαπλεκόμενα οι τραπεζίτες και οι μεγάλοι

και η οικογενειοκρατία διαιωνίζεται ! αμφιβάλλεις;

Βουλευτές που αναπαράγουν διαφθορά και κλεπτοκρατία

η ασυλία τους χαρίζει εσαεί μακροζωία

ο ποιητής είπε τα εόντα και εσσόμενα μετά παρρησίας

κανείς δεν τον άκουσε , όλοι έπασχαν από ‘βαρηκοΐα’

Στους ίδιους ανέκαθεν και οι δύο ρόλοι:

πουλημένα τομάρια και εθνοκτόνοι

εθνικοί νταβατζήδες και πατριδοκτόνοι

κομματόσκυλα και ελληνοκτόνοι

αριστεροί των λαθρομεταναστών και αναρχικών οι υποκόμοι

Πιράνχας των πολιτών οι γραφειοκράτες

«πατριώτες» οι πολιτικοί και εθνοθάφτες

φτωχόπαιδα των Εξαρχείων οι πλουτοκράτες

γνωστοί-άγνωστοι της αστυνομίας οι τρομοκράτες

«Λούμπεν» ελίτ οι αριστοκράτες

διαπλεκόμενοι φίγδην-μίγδην με τους κλεπτοκράτες

ιερωμένοι του χρήματος και θεάματος παπαροκάδες,

5φαλαγγίτες όργανα του Soros οι καθηγητάδες

οι λαθρομετανάστες με πλαστές άδειες "ελληναράδες"

Υπουργοί θηρευτές της ψήφου αριβίστες

συνονθύλευμα η καλή τάξη και οι λωποδύτες

φοροφυγάδες και φοροκλέφτες οι φορομπήχτες

της νέας τάξης τα κατακάθια και οι αγύρτες

Στους ίδιους ανέκαθεν και οι δύο ρόλοι:

οι σαλταδόροι του δημοσίου οι σουλατσαδόροι

οι μεσάζοντες των Ακηδων και οι μιζαδόροι

υπουργοί, οπλέμποροι και κομπιναδόροι

Αποικιοκράτες , ιμπεριαλιστές και τραπεζίτες

τα «golden boys» έγιναν αδάμαντες και παπατζήδες

τα λεφτά της πλουτοκρατίας στις παράκτιες εταιρείες

«προοδευτικοί» αναρχικοί καίνε την Αθήνα στις πορείες

Τα λαμόγια κρύβονται πίσω από πολιτικές γνωριμίες

οι εμπρηστές και οι οικοπεδοφάγοι, ίδιες μαφίες

διώκτες και έμποροι ναρκωτικών ένα κουβάρι

πολίτες λωτοφάγοι δεν τους νοιάζει

μόνον η Εφορία τους τρομάζει

Δικηγόροι και μαφιόζοι σε συνεργασία

οι «διαξιφισμοί» της Βουλής θαυμάσια σκηνοθεσία

επίορκοι δικαστές πλιατσικολόγοι

βγάζουν αποφάσεις εις το πόδι

Υπουργοί φιλόπλουτοι πανούργοι

στην εποχή μας ευδοκιμούν μαφιόζοι και κακούργοι

η καλή η κοινωνία χαίρει πάσης ασυλίας

τα ζιγκολό πάνε Πάρο –Μύκονο με ιστιοφόρα πλοία

να βολέψουν κάποιους κυρίους και κυρίας

χαίρε !! διεφθαρμένη υψηλή κοινωνία !!

Ο λαός τραβάει αγκομαχώντας την ανηφόρα ,

τον χτυπάει από παντού λίβας , άνεμος και μπόρα

αυτός σηκώνει της εφορίας όλα τα βάρη

οι συνδικαλιστάδες αβίωτη τη ζωή του έχουν κάνει

Η καθημερινότητα τον ανθρωπάκο τον συνθλίβει

το άγχος τον βαραίνει και τον πνίγει

το φακελάκι στην κρατική μηχανή τον εμποδίζει

τα κλεμμένα κανείς τους δεν γυρίζει

Ο φόβος για το αύριο τον αρρωσταίνει

ή άχαρη ζωή του τον μαραίνει

το μολυσμένο περιβάλλον τον αργοπεθαίνει

στρατιές λαθρομεταναστών τον πολιτισμικό του χώρο ρυπαίνει

και το έγκλημα τον γδέρνει

Η πατρίδα ξεπουλιέται και ξεμακραίνει

ο διαμελισμός μας απειλεί παντί σθένη

η Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη είναι ανέκδοτο και ψέμα

το ΝΑΤΟ εχθρός των λαών από τη γέννα .

Οι παράπλευρες απώλειες στοιχίζουν αίμα

στα κατοχικά δάνεια μας λένε… τέρμα

η λεηλασία και η κλοπή το πρώτο θέμα

έγινε του έθνους μας η Αχίλλειος φτέρνα

Πως βλέπει ο Ποιητής βλέπει την Προδοσία

Η προδοσία έχει ήδη σκάσει μύτη

τακ-τακ το χερούλι της πόρτας έχει χτυπήσει

οι πειρατές στο φρούριο γλεντοκοπάνε, τύφλα στο μεθύσι

τη χώρα με τα «Μνημόνια» αμαχητί έχουν κατακτήσει

Η Ελλάς σαν επαίτισσα στις αυλές γυροφέρνει

ματωμένη και απειλούμενη πανταχόθεν παραδέρνει

να της ρίξουν κάποιο ευρώ στην παλιά της λατέρνα

βδέλλες της ρουφάνε ως την τελευταία σταγόνα το αίμα

η χώρα δεν έχει προοπτική , έχει πέσει σε τέλμα

Το πλοίο οδήγησαν στους υφάλους της χρεοκοπίας

η σιωνιστική «Λερναία Ύδρα» το κρατάει εδώ και χρόνια

σε ομηρεία

θανατηφόρα συνταγή του δίνει για ευθανασία

και οι δωσίλογοι των Αθηνών το θεωρούν ελιξίριον σωτηρίας

Νέο «μπούσουλα» εξήγγειλε ο λαός

το πλοίο αξιόμαχο να πλεύσει προς τη Δημοκρατία

θα ενωθεί όμως τούτη τη φορά;

ή θα πέσει πάλι θύμα Κομματοκρατίας;

Τούτη τη φορά καπετάνιος θάναι ο λαός

και όχι η «οικογενειοκρατία»

με νέο πορεία και πλήρωμα ικανό

το πλοίο να πλεύσει προς την Εθνική Παλιγγενεσία

Η σημερινή Εξουσία προδίδει και εγκληματεί

Η εξουσία χωρίς αιδώ ψεύδεται και ασχημονεί

δημοκρατία μπανανίας ο «οίκος ανοχής» στεγάζει

η οικογενειακή ολιγαρχία καλά κρατεί

το πολιτικό σύστημα τον τόπο μας καταληστεύει και ρημάζει

Ξενόφερτοι και ξενοδούλοι πρωθυπουργοί

εκτελούν των αφεντικών τους μεροδούλι-μεροφάι

γραφικές μαριονέττες υπουργοί

όσο ο λαός δεν ξεσηκώνεται στη φυλακή ή στην αγχόνη

να τους πάει

Όσο η πτώση συνεχίζεται και η κρίση καθυστερεί

το μίσος κατά της Ελλάδος όλο και πληθαίνει

το ιερατείο το λαό εξαπατά , τους πιστούς τρομοκρατεί

κι’ ο λαός δεν αντιδρά! οποία Ύβρις μας βαραίνει;

Η ζωή μας μέρα με τη μέρα χειροτερεύει;

η κυβέρνηση ψεύδεται ασυστόλως και όλο δανεικά γυρεύει

τι τα κάνει ; που τα δαπανά; τους τοκογλύφους μας γλυκαίνει

το λαό επαχθώς φορολογεί

εναντίον του και νέα επώδυνα μέτρα μαγειρεύει

Τη διεθνή εξουσία δουλικά υπηρετεί

για δημοψήφισμα δεν τους καίγεται καρφάκι

λογαριασμοί και φόροι κόβουν σαν ξυραφάκι

κι’ αυτοί αυξήσεις δίνουνε στους εαυτούς τους με το φαράσι

Όλοι θέλουν την Ειρήνη , αλλά και τη Δικαιοσύνη

Οι λαοί Ειρήνη επιθυμούν ,

οι οπλέμποροι πυρηνικούς πολέμους σχεδιάζουν

οι δουλέμποροι ανθρώπινα ράκη σε Αιγαίο και Έβρο διακινούν

οι λαοί δεν τρώνε βόλια στο τραπέζι, για ψωμί λιμάζουν

Στρατιώτης και πολίτης δεν θέλει να σκοτωθεί

έρωτα θέλει ο νιός, γάλα το παιδάκι

ο άρρωστος γιατρό ζητάει, και το φαρμακάκι

λείπει η επικοινωνία και η στοργή στο γεροντάκι

Ιση ασφάλεια και αμοιβαίο σεβασμό ζητάνε οι λαοί

στις δύο όχθες του Αιγαίου οι ίδιοι άνεμοι φυσάνε

τα «τζίτζικια» εκατέρωθεν το ίδιο τραγούδι τραγουδάνε

Τούρκοι στρατοκράτες με αποικιακούς πολέμους μεθάνε!

στο κουρδιστάν η στρατοκρατία θα ενταφιαστεί

Ο Οβριός οπλέμπορος μετράει το χρυσίον και χαμογελάει

ο γαμψομύτης τοκογλύφος τα επιτόκια στα ύψη πάει

ο Τούρκος στρατοκράτης στο Αιγαίο εφορμάει

και ο λαός και από τις δύο όχθες δυστυχεί και δεν μιλάει

Έγινε απειλή ο υπερπληθυσμός στη Γη

σαν υδρογονοβόμβες ισχύος μεγατόνων

τα κοτόπουλα στο ορνιθοτροφείο αυξήθηκαν πολύ

θα γίνει τούτο αιτία « 3ουπαγκόσμιου πολέμου των αιώνων»;

Η Γη ζητάει Οικολογία

Οι πόροι δεν φθάνουν για τους πειναλέους

δεν μιλάμε για επιστροφή στην εποχή του Περικλέους

τα τρόφιμα λιγοστεύουνε σε ανατολή και δύση

ο καύσων έχει σκάσει παγκοσμίως μύτη,

οι άνθρωποι βιάζουν κατάφωρα τη Φύση

Τον Τρίτο Κόσμο η πείνα τον θερίζει

τώρα επισκέφθηκε και εμάς στον Πρώτο Κόσμο εις την Δύση

τον δυτικό άνθρωπο άγχος και ανεργία τον τσακίζει

η ανασφάλεια παντού ορμάει και μας πνίγει

Όλοι έχουν υπαρξιακή αγωνία

τώρα εξαφανίζονται οι δημοκρατικοί θεσμοί

ανθρωπισμός δεν υπάρχει πιά στην κοινωνία

το ΕΓΩ ακόμη δεν αντικατέστησε το ΕΜΕΙΣ

Η Ξένη Πολιτιστική Κατοχή

Εδώ και 17 αιώνες στον Έλληνα επέβαλαν ξένη θρησκεία

ο Οβριός του ελέγχει το πνεύμα , του ασκεί προστασία

Αδάμ και Εύα -του λένε-γέννησαν στο σύμπαν

το κάθε τι

ο πολιτισμός του Δία και της Ήρας ειδωλολατρικός εστί

Ο κάθε κατεργάρης τον βιάζει και επάνω του ασεβεί

του ασκούν οι μεγάλοι προστασία

ωσάν να είναι οίκος ανοχής

κάνει διαρπαγή της εθνικής του περιουσίας

τα πράγματα δεν ήταν έτσι την παλιά εποχή

τις πύλες άνοιξε διάπλατα του Πολυτεχνείου η συμμορία

Ο ποιητής μου λέει: «τα ποιήματα μου τώρα έχουν ξεχασθεί

τα εκμεταλλεύονται δολοπλόκοι χωρίς αξία

και κάτι κατεργάρηδες αριστεροί ,

ο δογματισμός δεν τους αφήνει να δούνε την ουσία»

Πως ονειρεύτηκε τη Νέα Πολιτεία;

Χάος και ζόφος παντού επικρατεί

θαρρείς και εισέβαλλαν δυνάμεις εξωγήινες

το σιωνιστικό πολιτικοικονομικό σύστημα αν συνεχισθεί

θα συμβούν καταστάσεις εφιαλτικές και πύρινες

Οι βολεμένοι έφτιαξαν άδικη Πολιτεία

η «Ευρυβία» σε βάρος των λαών βυσσοδομεί

Έλληνες αφυπνισθείτε!! να μην γίνουμε φεουδαρχία

η Αντίσταση πρέπει να συνεχιστει

Φαίνεται ότι υπάρχει φρικτή συνταγή

η Ευρώπη να υποκύψει στο 4ον Ράιχ του Οβριού Βερολινέζου

να υποβιβασθούμε όλοι το επίπεδο του Κινέζου

το Ευρώ και η πλουτοκρατία για να διαιωνισθεί

Αν ο κόσμος δεν μπει στην Εποχή της Γνώσης

να κάνει αντίσταση καθολική

η κλιματική αλλαγή τη Γη θα ερημώσει

θα καταστραφεί προοδευτικά κάθε μορφή ζωής

και οι μέλισσες μαζί

τότε όμως θα είναι όμως αργά για αντιστροφή

Σ’ αυτές τις ιστορικές στιγμές που ζούμε

η σιωπή δεν είναι χρυσός, μου είπε ο ποιητής

από το μνήμα θέλει να βγει και θα τον ξαναδούμε

νέο μήνυμα να στείλει και ν’ αγωνισθεί

Μου μιλούσε για μια πατριωτική εκστρατεία

να μην στεριώσει η νέα Κατοχή

να επανιδρυθεί η Ελληνική Πολιτεία

να μην πέσει σε χέρια ανόσιων η ιερή μας γη

Ο ποιητής ονειρεύτηκε του Πλάτωνα την ιδανική Πολιτεία

χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο,

με ισοπλουτοκατανομή

χωρίς τη σημερινή αδικία και τη λαϊκή εκμετάλλευση

να επιτύχουμε Ευκοσμία και Αρμονία, χωρίς επιστροφή

Οι άνθρωποι να ζουν λιτά, με «μέτρο», χωρίς της ύλης την απόλυτη κυριαρχία

να καταναλώνουν περισσότερη πνευματική τροφή

να ξεπεράσουμε τα ένστικτα διαρπαγής και πλεονεξίας

με νέο τρόπο σκέπτεσθαι και ζωής

Η Ελλάδα που κατέχει απάσας τας σοφίας

και έδωσε το Αείζωον Πυρ σ’ όλη τη Γη

κρατήστε σε Ελληνικά χέρια το «βράχο της Μονεμβασίας»

ήταν η τελευταία του εντολή

*Αμφικτύων

8/4/2010

*Αμφικτύων είναι ο υποστράτηγος ε.α Κωνσταντίνος Χρ. Κωνσταντινίδης, Συγγραφεύς-Ποιητής, μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών

** Ο Γιάννης Ρίτσος (Μονεμβασιά 1 Μαΐου 1909 - Αθήνα 11 Νοεμβρίου 1990) ήταν Έλληνας ποιητής. Δημοσίευσε πάνω από εκατό ποιητικές συλλογές και συνθέσεις, εννέα μυθιστορήματα, τέσσερα θεατρικά έργα και μελέτες. Πολλές μεταφράσεις, χρονογραφήματα και άλλα δημοσιεύματα συμπληρώνουν το έργο του.