Ο ΤΑΦΟΣ ΤΗΣ ΛΥΓΑΡΙΑΣ

 Ο ΤΑΦΟΣ ΤΗΣ ΛΥΓΑΡΙΑΣ

του *Αμφικτύωνος

Δεν έχουν μόνο οι άνθρωποι νεκροταφεία

έχουν και τα δένδρα , ζώα και φυτά

μόνο που κανείς δεν τους κάνει την κηδεία

ούτε και όταν δολοφόνησαν την αείμνηστη τη Λυγαριά

Κάποτε ήταν πλουμιστή, πλατιά

γεμάτη κλάδους, άνθη και μοσχοβολιά

με εκείνη την χαρακτηριστική μυρωδιά

μου θύμιζε την ομηρική Κυπαρισσία και την αγαπούσα υπερβολικά

χρόνια …περασμένα… προπολεμικά

όμως η μυρωδιά της δηλώνει ακόμη σε μένα την παρουσία

Κάποτε ο κυρ-δάσκαλος μας καταχέρισε

γιατί φτιάναμε ξόβεργες και πιάναμε πουλιά

ότι κάναμε εμείς δεν το κάναμε από κακία

ούτε κρατώ στο δάσκαλο καμία μοχθηρία,

ούτε στη λυγαριά

Εμείς ιδέα δεν είχαμε τότε από οικολογία,

ζούσαμε σαν τα ζώα στη ζούγκλα

φυσικά

όμως αγαπούσαμε στο κλουβί την καρδερίνα

και στη φύση φερόμαστε περισσότερο από τώρα φιλικά

Το δάσκαλο ευγνωμονώ πλατιά

το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο και από ..τη λυγαριά

ήταν σύνηθες τα χρόνια εκείνα τα παλιά’

η παιδαγωγική να είναι λίαν αυστηρά

Με τη λυγαριά της γωνίας

είχαμε μια εσωτερική φιλία,

μιλούσαμε καθημερινά

μου έλεγε τη δίψα της

και εγώ την άγγιζα θωπευτικά

Κάποια μέρα ο τραπεζίτης

έφτιαξε καινούργιο σπίτι

όλο πέτρα και σύγχρονη ξιπασιά.

ώσπου ήρθε η ώρα του πεζοδρομίου

προαισθάνθηκε το τέλος της η λυγαριά

«Φοβάμαι» μου είπε, όταν την είδα για τελευταία φορά.

«Φθάνει το τέλος μου….»

μην φοβάσαι της λέω. θα καθαρίσω εγώ..κανονικά

θα μιλήσω στον τραπεζίτη. αλλά φεύ!! Αυτός ψυχρός

γι’ αυτόν αξία έχει η γκλαμουριά

και τα λεφτά.

Όταν ξαναπέρασα είδα μια ταφόπλακα βαριά

ο αχρείος τραπεζίτης έθαψε ζωντανή τη λυγαριά

χωρίς ίχνος συμπόνιας και ανθρωπιάς

γιατί και τα ζώα και φυτά

έχουνε ψυχή έχουνε καρδιά

Από τότε κάθε που περνώ από του δρόμου τη γωνιά

κάνω σιωπηλό μνημόσυνο στον τάφο της λυγαριάς.

τι κι’ αν’ την εξαφάνισε η σκληρότητα του τραπεζίτη

για μένα ζει στης Ξυλοκέριζας την πλαγιά !

κάποια μέρα θα ξαναγεννηθεί σ’ άλλο σπίτι

Από τότε κάθε που περνώ από του δρόμου τη γωνιά

της σιγοτραγουδώ:

«λυγαριά ,λυγαριά

μου ραγίζεις την καρδιά.

κι’ αν πονώ, κι’ αν πονάς

θα αναστηθείς κάποια φορά»

Αμφικτύων

Νέα Μάκρη 22 Ιουλίου 2010

*Αμφικτύων είναι ο Κωνσταντίνος Χρ. Κωνσταντινίδης ,

μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών

http://amphiktyon.blogspot.com/