ΕΩΣ ΕΔΩ …ΠΡΟΣΤΑΖΕΙ

 ΕΩΣ ΕΔΩ …ΠΡΟΣΤΑΖΕΙ

Φυλάξου από τον κακό άνθρωπο,

και το κακό το μάτι,

που καλό δεν ξέρει τι θα πει,

και πάντα το κακό θα πράξει.

Φυλάξου απ’ το δόλο και το ψέμα,

που σε κάνουν να αναστενάζεις,

όμως εσύ δεν πρέπει να γίνεις σάκκος του μπόξ,

ούτε συνεχώς η αθώα σου ψυχή να πονάει ,

όποιος αγωνίζεται αυτός νικάει.

Φυλάξου απ’ το άδικο και τη διαβολή,

που την καρδιά σου πληγώνουν,

την ψυχή σου τρυπούν με μυτερό σουβλί,

και σένα βαριά σε βαλαντώνουν .

Φυλάξου απ’ τους σφετεριστές και την αδικία,

που κερδίζουν μάχες χωρίς θυσία,

και πάντα καβαλάνε την άμαξα της εξ-ουσίας

όμως εσύ θα αναδειχθείς τελικά ο νικητής,

λόγω αξίας.

Φυλάξου απ’ την ανεγκέφαλη γραφειοκρατία,

αυτή θεριεύει ένεκα πελατειακού κράτους και

κομματοκρατίας,

καθημερινά μας ταλαιπωρεί αυτή η υπηρέτρια της Εξ-ουσίας,

χωρίς να παράγει για τον πολίτη έργο ή ουσία.

Φυλάξου απ’ τους στενοκέφαλους,

που κουβαλούν νερό με το καλάθι,

αντί φαιά ουσία έχουν στο κρανίο λάσπη,

με αυτούς όσο κι’ αν προσπαθήσεις

τον χρόνο σου θα χάσεις.

Σεβάσου το θείο Νόμο,

και αμφισβήτησε την Εξουσία,

που ανατρέπει χάριν των ημετέρων,

την ισορροπία της Πολιτείας.

Μην φοβηθείς τα γερατειά,

όταν διατηρείς γερή υγεία,

έχουν κι’ αυτά τη χάρη τους ,

προνομιακή είχαν κάποτε θέση

τώρα τα έχουν στη γωνία.

Να φοβηθείς την αρρώστια και τη μοναξιά,

γι’ αυτό να βρεις στη ζωή σου συντροφιά,

απ’ την ημέρα που θα γεννηθείς,

αρχίζει η διαρκής φθορά, χωρίς να το αντιληφθείς,

μάθε να ζεις μόνος και να φιλοσοφείς-έστω και στου διαδικτύου-

την αγορά..

Μήπως πόνεσες που άσπρισαν τα μαλλιά;

λίγο- λίγο κάθε φορά κάθε στιγμή πεθαίνεις,

σιγά αλλά σταθερά, μα δεν το καταλαβαίνεις,

όπως δεν θα καταλάβεις στον Αδη όταν θα κατεβαίνεις.

Ο άνθρωπος κι’ αν μεγαλώνει,

μένει πάντα νέος στην καρδιά,

η ηλικία με την σοφία που αποκτάς σε αποζημιώνει,

κάθε χρόνο που σε φορτώνει εσύ να το γλεντάς!!

Φεύγει η ζωή μας και σαν ρυάκι κυλάει ,

η μελανή οπή πιο βαθιά στο χώρο-χρόνο

μας ρουφάει,

η δίνη των σωματιδίων μας επ’ άπειρον ενωμένη δεν βαστάει,

ο χρόνος τη δέσμη τους διαλύει ,

και η εντροπία τη σκορπάει.

Σαν τον ανεμοστρόβιλο που ξεσπάει ,

η ζωή δυναμώνει και βίαια ορμάει,

και μετά διαλύεται και χάνεται

και κανείς δεν ξέρει από πού ήρθε και που πάει;

η ύλη βαθειά στη γη γυρνάει,

κι’ η ενέργεια μας στο άπειρο σύμπαν πετάει.

Ο χρόνος το κορμί μας το κυρτώνει και το γερνάει ,

και ο καθένας μας ξέγνοιαστος γελάει

τίποτα δεν μας πτοεί , τίποτα δεν μας σκιάζει,

ούτε των γερατειών ο φόβος μας λυγάει

Η μοναξιά σαν μοιραία σύντροφος,

όλους τελικά μας ανταμώνει ,

όταν χαθεί ο θείος Έρωτας που μας πληγώνει

αυτός που τις ψυχές μας σφιχτά ενώνει.

Τότε ο μέγας άρχων Χρόνος μας ρωτάει:

«Έκανες φίλε αυτοκριτική; »

«Άφησες πίσω κάτι στη ζωή;

Άνθρωπο να σε ονομάζει ,

και να σου περιποιεί τιμή; »

Ο Χρόνος όλα γύρω μας τα’ αλλάζει,

αυτός ο μαστροχαλαστής και ο δημιουργός ,

ο γεννήτορας και ο Αδης,

με την βαριά και το σπαθί ,

μας παρακολουθεί σαν συνοδός ,

και κάποτε μας τρομάζει.

Όταν μας ψιθυρίζει στ’ αυτί κάποιο πρωινό:

«τελειώνει το τραγούδι της ζωής,

και τώρα η επωδός,

το λάδι στο λυχνάρι σου έχει σωθεί ,

τέλος φίλε! Έως… εδώ προστάζει »

*Αμφικτύων

27/06/2008

*Αμφικτύων είναι ο Υποστράτηγος ε.α Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης

Συγγραφεύς

http://amphiktyon.blogspot.com/