ΑΣΤΑ-ΚΕΙ

ΑΣΤΑ-ΚΕΙ

Αστα-κοί , Ωχ-ταπόδια,

φωνάζει με νόημα ο παλιός ψαράς,

και στα ενδότερα της κυρίας στο μπαλκόνι

μπαίνει,

καθώς τη φούστα της ο αέρας την ανεμίζει και την συνεπαίρνει.

Καλέ ψαρά, πόσο πάνε οι αστακοί;

ρωτάει η κυρά,

για χάρη σου όσο συ επιθυμείς,

και πάλι ο ψαράς αναφωνεί,

Άστα-κει, Αχ- τα –πόδια σου μαντάμ,

Ανά χαθείς! αισχρέ εκείνη φιλάρεσκα απαντά.

Αχ! τα πόδια σου τα γλυκά,

ο αδιάκριτος θεατής

στο διπλανό τραπέζι τα στοχεύει,

καθώς τα πόδια της η κυρία,

σαν κουπιά νωχελικά σαλεύει.

Και καθώς πιό πάνω εισχωρεί,

στην τριχωτή εγκοπή

με την φαντασία του οδεύει,

εικονική πραγματικότητα δημιουργεί,

και τότε έρωτας τον πολιορκεί,

και σύγκορμο τον κυριεύει.

Διαφωνώ ότι ο έρωτας

από τα μάτια πιάνεται ,

στα χείλη κατεβαίνει,

κι’ όταν τρυπήσει την καρδιά,

ριζώνει και δεν βγαίνει.

Όχι! ο έρως από τα πόδια πιάνεται,

στο σώμα ανεβαίνει,

και από τα πόδια της

στην ‘ Άγια Σπηλιά’ αν μπει,

νέα ζωή βλασταίνει.

Στο σβέρκο αισθησιάζεται ο Γιαπωνέζος,

ο ανατολίτης από την κοιλιά,

ο Αμερικάνος από το στήθος,

πρώτα εγώ θαυμάζω τα μίνι τα καυτά.

Αιώνια γυναίκα ερωμένη ,

της Αφροδίτης πήρες την ομορφιά,

αν και της Αθηνάς πάρεις το πνεύμα,

στα πόδια σου όλη την οικουμένη εσύ κρατάς.

Πόδια σμιλευμένα ,

πόδια τορνευτά,

έργα του Πραξιτέλους ,

γλυπτά του Χαλεπά.

Υπάρχουν πόδια πολλά:

πόδια χορεύτριας ελαστικά,

πόδια αθλήτριας σαν της δορκάδας ισχυρά,

τα πόδια που είδα κάποια φορά,

σαν τα δελφίνια λικνίζονταν πάνω στα νερά.

Πόδια καλλίγραμμα που σε μαγεύουν ,

πόδια περιποιημένα που σε προκαλούν,

δύο αρχαίοι κίονες το «Μέγα Σπήλαιο» προστατεύουν,

και σαν μαγνήτες σε τραβούν.

Πόδια λάγνα, πόδια φίνα,

πόδια γυναίκας ελαφίνας,

πόδια που αν συνευρεθείς,

στα ουράνια θα βρεθείς.

Πόδια που στάζουν νέκταρ,

πόδια που στάζουν μέλι,

αν σε περισφίξουν,

στον έβδομο ουρανό θα ανέβεις.

Βλέπω γεροντάκια με προβλήματα κινητικά,

πονάω διπλά όταν βλέπω νέα παιδιά

πάνω σε καροτσάκια

να περπατήσουν αδυνατούν ,

η κοινωνία τα έχει ξεχασμένα,

δεν μπορούν να βολευτούν,

ζουν δραματικά και περιφρονημένα .

Πόδια κάποιας μάνας με πέντε ορφανά,

όταν της σκότωσε το ταίρι ο ειδεχθής Γερμαναράς,

με πόστα φεύγει από Κυπαρισσία κάποιο πρωί,

η ιστορία τούτη είναι αληθινή,

για την Κατοχική Αθήνα φθάνει, στο πουθενά.

Υπάρχουν και πόδια ταλαιπωρημένα,

από τη βιοπάλη λαβωμένα σκληρά ,

κάποτε όμως κι’ αυτά σου λένε… αρκετά,

γιατί ούτε τα προσέχεις, ούτε τα τιμάς.

Όταν όμως τα πόδια και το χρήμα

έρθουν στο κεφάλι,

και το τρίτο ‘πόδι’ πιάσει την αρχή,

τότε φίλε μου να περιμένεις στον κόσμο παραζάλη,

έρχεται παγκόσμια καταστροφή.

*Αμφικτύων

12 /6/ 2013

*Αμφικτύων είναι ο Υποστράτηγος ε.α Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης,

Συγγραφεύς, Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων λογοτεχνών

http://amphiktyon.blogspot.com/