ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ

 ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ

Πηγή αιώνιας Αλήθειας το Σύμπαν,

θεία αποκάλυψη, πύκνωση κι’ αραίωση,

όπως οι σοφοί το  είδαν

σε  δεδομένη στιγμή και περιοχή

Κόσμους νέους δημιουργεί και  οι παλαιοί  χαθήκαν,

Ύλη και ενέργεια   σε αέναη μεταβολή  ,

στο συμπαντικό  χρόνο -χώρο  φροντίζει για τη  διαδοχή 

 αέναη  κίνηση προς την Ειμαρμένη και  φυγή 

που κατευθύνεται άραγε η ατελεύτητη και αιώνια Ροή ;

Ο Διφυής Διόνυσος

Το Σύμπαν είναι δημιουργός και αυτοδημιουργημένο

με αιωνιότητα, σοφία και απειρότητα  προικισμένο

ζωή και θάνατος  σχέδιο καλοσχεδιασμένο   .

βγες έξω κάποιο ανοιξιάτικο  πρωινό,

  της Φύσης να γευθείς το μυστικό το μαγεμένο

Ν’ αντιληφθείς την πιό αφάνταστη Αρμονία,

μέσα στην πιό ακατανόητη δυσαρμονία.

την ανοικτίρμονα πάλη των αλλαγών και αιώνιων μεταλλαγών,

  στον αιώνιο Πόλεμο των αντιθέσεων και  εντροπιών 

των συγκρούσεων , ενώσεων , προσθαφαιρέσεων να φέρουν ισορροπία,

.

Τάδε Εφη Ηράκλειτος

Ο θείος Ηράκλειτος τάδε Έφη:

η σκέψη του  το Σύμπαν έχει απ’ άκρου εις άκρον  διατρέξει

σαν ακτίνα φωτός  εξακτινώθηκε,

 σαν   κεραυνός του Διός  ξεδιπλώθηκε,

    το Σύμπαν με τη σκέψη του  φώτισε .

 τούτο στάσιμο ούτε στιγμή δεν στέκει.

Πρώτος αυτός  ξεστόμισε  λόγια  κοσμολογίας:

“Ένας κυματισμός που εκπορεύτηκε από την Πρώτη Ουσία,

από την αρχική πρωτόγονη Ύλη , Ενέργεια,

από κάποια γενεσιουργό  Αιτία,

είναι ο δημιουργός   Γης,   Ήλιου και  παντός στο Σύμπαν  Γαλαξία».

«Αείζωον Πυρ» ,  του έδωσε την ονομασία

Αίτιο και Αιτιατό  το Αείζωον Πυρ, ζωής δοτήρ ,

έφτιαξε τον μικρό και μέγα κόσμο της ομορφιάς,

και  ασχημίας

τη Νοόσφαιρα και το νοητικό Αιθέρα

των Ατόμων, των   Κόσμων και της  Γαίας μητέρας,

η ορατή  Ύλη και   Ενέργεια  στο 1/3 περίπου της αναλογίας

σκοτεινή ύλη- ενέργεια σε μέγιστη(2/3)   αόρατη αφθονία

    και  η  αντιύλη  ακόμη στα όρια  έρευνας , υποθέσεων και  θεωρίας.

Συμβολικά «Πυρ» ονόμασε την Πρώτη  Αιτία,

ο Κόσμος μας  γεννήθηκε  με κάποια παλμική ακτινοβολία,

όχι όμως και η  ύπαρξη  του  Σύν-παντός  .

 Αυτή «ήταν, είναι και θα είναι αιωνία,

 η  μουσική του Βάγκνερ  , του Ελ-Γκρέκο η ασύλληπτη τεχνοτροπία    ,

και η γέννηση μας  έγινε με  παλμική ακτινοβολία».

Ποτέ δεν θα περάσεις,

του χώρο-χρόνου τον ίδιο πόρο, όσο κι’ άν ψάξεις,

γιατί  θάχει κυλίσει  το νερό,

στην αέναη ροή στον ποταμό

στον  απέραντο  πόντο του Νιρβάνα

από  το παρελθόν κανένας δεν γυρίζει στο παρόν

μόνον τώρα στερούν το μέλλον των παιδιών μας

των Ιουδαίων τα ‘ κολλητάρια’

Όμως η ψυχή δεν λησμονεί,

 το Χάος  από όπου προήλθε πάντα νοσταλγεί

  χωρίς σταματημό «Τα Πάντα Ρει»

όπως  συμβολίζει η  σεπτή πανάρχαια «Τετρακτή»

γεννάει χωρίς  τέλος και αρχή και καταστρέφει ότι γεννηθεί.

Τ’ Αντίθετα και Μονοιασμένα

Ζωή και Θάνατος , Φως   σκοτάδι,

ζευγάρια αντίθετα και μαλωμένα

  πάντα μαζί στον ατελεύτητο χώρο-χρόνο  μονοιασμένα

στης  εναλλαγής τους Νόμους εσαεί συμβιβασμένα,

αλλάζοντας χωρίς σταματημό

της αρμονίας κτίζουν και γκρεμίζουν  τον υμένα

.

Εσύ όμως πας αντίθετα στη ροή,

ακολουθώντας του Γιαχβέ τα μονοπάτια τα ολισθηρά 

ξέχασες του Απόλλωνα  το Φως

το λάλον ύδωρ της σεβαστής Πυθίας

του Διόνυσου  το θύρσο  με τον ανθό

  βαδίζεις με κλειστά τα μάτια χωρίς παιδεία

στον ευδαιμονισμό;

Το μοναχικό στάχυ  έξω από την θημωνιά

σπάει πιό εύκολα από τα πολλά

παρά αν είναι   δεμένο  στο δεμάτι

διχασμένο καίγεται  στη φωτιά

  γίνεται παρανάλωμα του πυρός

στου εχθρού το δολερό το  τζάκι.

Το Θάνατο μην Φοβηθείς

Κι’ εσύ παιδί μου μπορείς

του κόσμου αυτού αναμορφωτής  να γίνεις   ,

και όταν  με τον αντίπαλο  συγκρουσθείς ,

τον θάνατο μη φοβηθείς, μη λυγίσεις

γιατί ανδρών επιφανών τάφος είναι  πάσα  Γη

και το διάστημα,

 αν  δεν γυρίσεις .

Η ψυχή   το θάνατο  προαισθάνεται

κι’ όταν   βγαίνει   ηδονίζεται  όταν  στο χάος χάνεται,

από του σώματος τα γεροντικά βάρη   απαλλάσσεται

σαν περιστέρι  φτερουγίζει τελευταία η ψυχή

νέες εκπλήξεις  στα Ιλίσια Πεδία θα συναντήσει

μπορεί και τίποτα απ’ όλα αυτά να μην συμβεί

    στον κόσμο τούτο ποτέ δεν γύρισε κανείς

 για να μας πληροφορήσει  .

Χιλιάδες μορφίνες εκείνη την στιγμή

ο οργανισμός σου χύσει ,

από τους πόνους  να  λυτρωθείς

να μην πονέσεις , να μην λιποψυχήσεις

θα νεκρωθείς  σιγά σιγά χωρίς να το αισθανθείς

όταν για το μεγάλο ταξίδι θα  αποδημήσεις.

Τ’ αθάνατα  έργα σου και  η καλή σου φήμη

εδώ θα μακροημερεύσει

μην φοβηθείς και να ελπίζεις όταν θα ουρανοπλεύσεις

ζωντανό  αιώνια  το νέφος  των σωματιδίων σου

 έστω και διαλυμένο

  σε νέα δημιουργία θα συμμετέχει.

Από τα δομικά σου υλικά νέα ζωή  θα  δημιουργηθεί  ,

η ενέργεια σου είναι δανεική

πίσω στο Δωρητή  θα  επιστρέψει

η ύλη σου θα μετασχηματιστεί, σε χώμα,

ένα λουλούδι  θα θρέψεις

 η φύση   όλα τα αλλάζει αλλά δεν τα καταστρέφει

Στην αιωνιότητα θα μεταναστεύσει η αφεντιά σου,

αγωνίσου όσο ζεις και μη φοβάσαι τα στερνά σου

ζήσε   με επάρκεια τα νιάτα σου

και  με σοφία   πέρασε  τα γηρατειά σου.

Το Φως της Αλήθειας

Άκουσε   τούτα τα λόγια τα στερνά:

στο συμπαντικό Φως πάντα  τα μάτια γερτά νάχεις

μην ασχοληθείς με πράγματα  φθοροποιά ,

στο τελικό προορισμό σου  καλός και αγαθός  να φθάσεις

Άφησε να φέγγει στην Ψυχή σου τούτο το Φως ,

  διώξε της άγνοιας την  ομίχλη,

  διέλυσε τριγύρω σου την καταχνιά,

μόνος  σου θα βρεις τελικά την Αλήθεια

μακριά από τους πονηρούς που σου ρίχνουν τη Λήθη.

Καλό,  στον αδύναμο  με σεμνότητα να  κάνεις

το μικρό  πρόβλημα του να τον συνδράμεις

για να γιάνει

κι’ αν μέσ’ στο  λαγούμι σαν αρουραίος  έρπει,

και φαίνεται χαμένος, ξοφλημένος όταν πέφτει

κάτι είναι εκείνο που τον ταράζει

από την ίδια με σένα ράτσα  είναι, βόηθα τον να ανέβει .

Κάτι ποθεί, κάπου πονεί, κάτι τον σκιάζει

κάτι τον βασανίζει και   βογκάει 

η αδικία και η απανθρωπιά  σαν κοφτερό μαχαίρι  τον   σφάζει

κάποια στενοχώρια μέσα του βαθιά φωλιάζει.

Τον Άνθρωπο  με σκληρότητα μην πληγώσεις

αλληλεγγύη και τρυφερότητα πάντα να  δώσεις

έστω ένα καλό λογάκι να του δώσεις

  γνώριζε ότι κάποιος  στο μέλλον  θα στο ανταποδώσει,

 πρώτιστα τη συνείδηση σου σαν άνθρωπος να ξαλαφρώσεις

Το κάτι αυτό να το προσέξεις  ,

να βρεις την αιτία που σκοντάφτει και

  Λευτεριά φωνάζει;

τα δεσμά του πάει να σπάσει,

πόθος σκοπός και σκέψη της ζωής του

η αδικία τον πνίγει και πονάει.

Είναι βαριά η δουλειά, πολύς ο κόπος.

παρά τα μεγαβάτ και τα γιορτινά λαμπιόνια

είναι βαθύ το γύρω μας σκοτάδι,.

το Φως, το Φως ακούραστα σκορπάτε,

τον δρόμο της Αλήθειας πρωτοπόροι εσείς χαράξτε,

φερθείτε στον Άνθρωπο μ’ Αγάπη,

τον δόλο και το κέρδος αφήστε τα   στην άκρη ,

Μίλησε στοργικά μεσ’ την ψυχή του,

Τίναξε  από τα μάτια του τη λάσπη,

Πλύνε τον  δύστυχο να βλέπει

Πιάστ’ τον από το χέρι να μην πέσει

στο δρόμο της Αλήθειας να τον φθάσεις.

Μηδέν Αγαν, Γνώθι σ’ Αυτόν

Όλα ζωή εσύ τα θες χαρούμενα,

και πολεμάς τον φόβο και τον πόνο!

εσύ ζωή, νικάς ακόμη και τον θάνατο,

κ’ έχεις τον κόσμο κτήμα σου και θρόνο.

Κάνε κι’ αυτό λοιπόν το θαύμα σου,

κάνε το Φως νάρθει και να φωλιάσει.

τα πρόσκαιρα κυλούν  σαν κύματα και σβήνουνε.

τα μόνιμα   στων γηρατειών μένουνε τα βάθη

Ζωή και Κόσμος  κυλάνε αιώνια!

χαρές και λύπες διαδέχονται η μία την άλλη

κράτησε  στα δίσεκτα χρόνια την Αρετή αλώβητη

ανεκτίμητο  του βίου σου μαργαριτάρι

Της Ειμαρμένης οι βουλές   σε προστάζουν,

τις επιθυμίες σου τιθάσευσε να μη σε  διατάζουν

 σαν   βγεις από το σπήλαιο κατάματα το φως να μην κοιτάξεις

  κακόβουλοι με ψεύτικα φώτα  μην  σε ξεγελάσουν

    τους σκλάβους στο σπήλαιο με  το  φως της Αλήθειας

οι σοφοί πρέπει να τους διδάξουν

Όλα με Μέτρο   γεννιούνται και   σβήνουνε

έτσι το θέλει η Θεία Πρόνοια  και Χάρη

ο  Φυσικός  Νόμος  δεν χαρίζεται

ούτε σκόντο  σε κανένα κάνει

πήγαινε σύμφωνα με αυτόν

για  να φθάσεις σώος στο λιμάνι

Οι Δύο Δρόμοι της Ζωής

Τον Άνθρωπο τον θέλω φυσιολογικό

Κι’ όχι κοπάδι και ποίμνιο των φαύλων,

τον όχλο και το δόγμα  αντιπαθώ,

γιατί μεταβάλλει το άτομο σε πρόβατο στο στάβλο

Καταδικάζω τα  ιερατεία της Ανατολής,

που   όρθρο και  εσπερινό σαν βάτραχοι  κοάζουν

και οι χρυσοσκώληκες με τη γκλίτσα τη χρυσή

τα ποίμνια  εξαπατούν και  εξουσιάζουν.

Κι’ όσοι χρυσάφι ζητούν με θαύματα  να βρουν,

όσο και αν  ψάχνουν δεν  θα το  ανακαλύψουν,

μόνον αν σκάψεις βαθιά με χιόνι  , με ζέστη και  βροχή

την εργασία σου κάποτε θα ανταμείψουν

τον κίνδυνο, τον μόχθο αψηφώντας και την αστραπή

οι θεοί μάνα εξ ουρανού δεν   χαρίζουν   

αβρόχοις ποσί όσο κι’ αν προσευχηθείς

 ποτέ δεν θα σου το ρίξουν

Οι φιλόπλουτοι  θεωρούν ότι  έπιασαν την ευτυχία,

στ’ αξιώματα  στη δόξα  και στο χρήμα ,

άτιμα λεφτά   αποκτημένα  με δόλο και με κρίμα,

τους κρατούν  στη λάσπη , στο σκοτάδι ,

μετρούν το χρήμα με τους τόνους και το  καντάρι

η ευτυχία όμως   έχει αποδράσει

Αμέριμνοι  σέρνουν την αμαρτωλή ζωή τους

με τη χλιδή μέσα στο μισητό παλάτι

ηδονιζόμενοι με την σκλαβιά των  άλλων και το δάκρυ.

άτιμα λεφτά, της προδοσίας αργύρια, ο ακαμάτης

της μάνας  και των  ορφανών τ’ αργύρια,

που άφησαν άδειο το τραπέζι τους  το βράδυ

Μα εσύ για ν’ ανεβείς ψηλά  στη κορυφή,

την αρετή κουβαλώντας στην ανηφόρα,

χρειάστηκε  πάμπολλα να στερηθείς,

με πίστη,  αυταπάρνηση τ’ απέκτησες με κόπο και ιδρώτα.

Η Αιτία του Κακού

Κακή αρρώστια  έπληξε τη Δύση

ο γαμψομύτης  των τραπεζών , των πολυεθνικών ο θύτης

την  έριξαν στη φθίση

έκτοτε συνεχώς   αδυνατίζει και    σαπίζει

σε τριτοκοσμικό πέλαγος,  πενίας και ανεργίας,

ο δυτικός κόσμος αρμενίζει

και οι Οβριοί το άδικο κέρδος  τους ηδονίζει

Ο κόσμος   στέκει φοβισμένος  σε Ευρώπη και Αμερική

καθώς το πλοίο τους  βυθίστηκε   στη Θάλασσα της Κίνας,

τρομαγμένοι πιάνονται στην κουπαστή για  να σωθούν

οι ναυαγοί

ενώ  οι τοκογλύφοι   εισπράττουν τα ασφάλιστρα του ναυαγίου

στην Αθήνα .

Κερδισμένοι οι τραπεζίτες και οι «τερμίτες»

οι Σάυλοκ της Wall Sreet και οι χρηματομεσίτες

κατέστρεψαν την πραγματική  οικονομία

με  ευρηματική λογιστική κάνουν τώρα   αστρονομική τοκογλυφία     

  τους λαούς στέλνουν για μεροκάματο

του θανατά στην έρημο Γεδρωσία

Η πρώτη αιτία τους έχει ξεφύγει,

ο θείος και ο φυσικός   Νόμος  δεν τους εγγίζει

το  «Αείζωον Πυρ» ενέργεια δεν του  μεταγγίζει

το ανέσπερο φως  ουδόλως πλέον  τους φωτίζει

θα κάνουν πυρηνικό ολοκαύτωμα;

Αυτό τώρα μας φοβίζει!

Στην ψυχή των πλουσίων η πλάνη φωλιάζει,

την κοινωνία  βλέπουν  σαν  αγορά,  σαν προϊόν

  νέα πλούτη στο σεντούκι τους στοιβάζει

η παγκόσμια   ανάγκη  αυτούς δεν τους  τρομάζει

την Παγκόσμια Επανάσταση δεν την ακούτε; Πλησιάζει !!!

Το δεσμό με τον άνθρωπο  και την κοινωνία έχουν χάσει,

ότι είναι κόκκοι του Σύμπαντος, το έχουνε ξεχάσει

οι καιροί λαμπαδιάζουν αίμα, αρρώστια και πείνα

αυτοκτονούν άνθρωποι στην Αθήνα

έντρομοι  λίαν συντόμως θα τραβήξουν ζωντανοί στο μνήμα

Έρως και Αγάπη  τα Πάντα στο Σύμπαν ενώνουν

η Ερις και ο Νείκος τα διαλύουν και τα σκοτώνουν

Εν το Ον  τα Πάντα εν ταυτώ  δηλώνουν

τα  δεινά   όπως πάμε βλέπει  ο καθείς να ζυγώνουν

όποιος  των άλλων τη ζωή την νοιώθει δική του,

τον  εμψυχώνουν,

αλλιώς τον δολοφονούν και τον σκοτώνουν

Αν θέλεις λοιπόν την ύπαρξη σου να εννοήσεις,

με Σύμπαν  όλη στην ψυχή σου να  γεμίσεις ,

τότε   ο θάνατος   δεν σημαίνει για σένα άλλο τι,

παρά μιά καινούργια  ατέλειωτη  ζωή.

Εξουσιαστές, Οπλέμποροι  

Απεσταλμένοι του θανάτου και της δυστυχίας

Διαστημικά Όπλα     της Κολάσεως    φτιάχνουν

για πανωλεθρία

κι’ αυτό  φίλε μου σου φέρνει  απορία

 πως τους θεωρείς επιστήμονες ολκής

αυτούς τους πυγμαίους

 των εργαστηρίων του θανάτου αρουραίους;

για να σκοτώσουν τη ζωή επί της Γης ,

για μια χούφτα μεγαλοτραπεζίτες Εβραίους

και για τη δική τους χαμοζωή;

Το νοιώθουν! Το θέλουν!

συχνά το προκαλούν  για να υποφέρουν,

ψυχή μου φάει, πίε και ευφραίνου ,

‘αύριον γαρ αποθάνομεν’  στον πυρηνικό χειμώνα

την ψυχή τους οι άνθρωποι  έχουν νοθεύσει με  τοξίνες βίας

και με το δόγμα του Αρμαγεδδώνα

Τώρα στρώνουν τραπέζι με πλούσια πυρηνικά πιάτα

πυρηνικά σχεδιάζουν να ρίξουν στο Ιράν έτσι για πλάκα

κι’ όσοι  επιζήσουμε  θα ζητήσουμε με μιά φωνή

να βγουν από το μνήμα οι πεθαμένοι

να μπούμε  εμείς οι ζωντανοί

Να καταστρέψουν θέλουν το κάλλος και τα φυσικά σμαράγδια

  δάση,   λίμνες, θάλασσες, ωκεανούς με  πυρηνικά   μανιτάρια

ακόμη και το Φως  πίσω από τοξικά σύννεφα να κρυφτεί ,

κι όταν το νεκρικό    σάβανο της Γης κάποτε ανασηκωθεί,

οι μόνοι κληρονόμοι που θα έχουν απομείνει,

κατσαρίδες κι’ αρουραίοι θάναι και λεχάρια.

Θ’ άχουν μείνει τ’ αφεντικά της Γης,

να καταγράψουν  τον Πυρηνικό  Χειμώνα,

αυτοί θα είναι οι διαχειριστές  και οι νέοι εξουσιαστές,

ίσως καλύτερα από  μας  να κουμαντάρουνε τη Γη για  μερικούς αιώνας

Τι είδους άνθρωποι  είμαστε εμείς; αναρωτήθηκε κανείς;

εξωγήινοι εγκληματίες, που ξεμπαρκάραμε  από  κάποιο διαστημικό καράβι ;

είναι μήπως οι ψυχές μας ακόμη κλεισμένες  στου Αδη το  αμπάρι;

αφού το ανέσπερο φως   δεν μπόρεσε κανείς να δει

η αντιζωική  μας  ψυχή ακόμη κατοικεί μέσ’ στο σκοτάδι   .

Παιδιά του Μολώχ και  Μαμμωνά εξ αίματος

συνώμωσαν τον πληθυσμό της  Γης να ανατάξουν

   στον αέρα δίκην κέρματος να την τινάξουν,

με  επαχθή  μνημόνια και χρέη τοκογλυφικά 

τρισεκατομμύρια  δολάρια    στοιβάζουν στα σεντούκια τους  καθημερινά   

για να  λιγοστέψουν τους λαούς αναίμακτα,

μια άλλη μέθοδος     στέρησης  σπέρματος.

Οι λαοί τη θεά  Νέμεση γοερά καλούν

να βάλει   στην πλουτοκρατία  αίσθημα ευθύνης

για να γλυτώσουν οι λαοί από τα δεινά

να σκεφθούν οι Μπιλντερμπέργκοι λογικά , δίχως κομπορρημοσύνη

οι λαοί  απαιτούν παγκόσμια  Δικαιοσύνη

Ο Λόγος και οι πολλοί φτιάχνουν έργα  αξιόπιστα ,

των εξουσιαστών   οπλεμπόρων     κακουργηματικά και αναξιόπιστα 

μην πιστεύεις των εξουσιαστών τις υποσχέσεις και τα ψέματα

παραμύθια είναι όλα αυτά για… βασιλιάδες και στέμματα.

Ανακατέψαν μικρούς  μεγάλους, δούλους και μισθοφόρους,

με υπηκόους  βαρβάρους γέμισαν δρόμους και λεωφόρους,

τα κέντρα των πόλεων και  τις αγορές περικυκλώσαν,

και των θεών μας τους ναούς εβεβηλώσαν.

Θάνατος στους εξουσιαστές ,

τοκιστές και σουλατσαδόρους  !

η παγκόσμια  τυραννία  να πέσει με τους οπλεμπόρους !

τώρα  Άμεση Δημοκρατία και Δικαιοσύνη

σε όλους τους ανθρώπους επί  Γης Ειρήνη

*Αμφικτύων

Νέα Μάκρη 29/8/2002

*Αμφικτύων είναι ο Κωνσταντίνος Χρ. Κωνσταντινίδης