ΑΣΤΕΓΟΣ  ΜΕΤ’ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ

 

Στο διπλανό παρκάκι ο  άστεγος στάθηκε να  ξαποστάσει,

η αποσκευή του φορτωμένη σε ένα δίτροχο καροτσάκι ,

πλάι μια παλιά βαλίτσα δεμένη, λίγο παραφουσκωμένη,

καθόταν  στο παγκάκι , κάτι έτρωγε ο δύστυχος για μεσημέρι  .

 

Το είπα στη σύζυγο και αμέσως κατεβαίνει,

κοντά του πηγαίνει και ευγενικά τον χαιρετά:

«μήπως μπορώ σε κάτι κύριε να σε βοηθήσω;»

έχοντας  50 ευρώ ανά χείρας από την σύνταξη μου

«με αυτά τα  ολίγα θα μου επιτρέψεις να σε στηρίξω;»

κι’ αυτός υπερήφανα της απαντά με παρρησία:

«Ευχαριστώ, έχω   όσα χρειάζομαι από την πνευματική μου εργασία για να  ζήσω,

τα  πάρα πάνω δεν μου χρειάζονται,  δεν μου ανήκουν κυρία»

 

Όταν μου το είπε λίγο έλλειψε να πάθω αποπληξία,

θυμήθηκα τους Μισέλ  και τον Υπουργό της Βρετανίας,

ώστε αυτοί που βγήκαν έξω από την κοινωνία

είναι οι πλούσιοι και εκλεκτοί;

και οι χαλασμένοι και φτωχοί είμαστε εμείς;

και η διεφθαρμένη εξουσία ;

 

Την επομένη το μεσημέρι πάλι ο άστεγος στο ίδιο μέρος το γνωστό , με την οικοσκευή του στην πλατεία,

με σπρώχνει  ο πειρασμός της νοσηρής μου περιεργείας,

δύο-τρεις ερωτήσεις του ζητώ να μου απαντήσει,

πώς βλέπει εμάς από την  αντίπερα  του ποταμού την κοίτη;

 

Ματαιοπονείς αν στην κοινωνία  σου θέλεις να με εντάξεις ,

την λογική της προ πολλού έχω πετάξει,

σαν τα πουλιά εγώ έχω  Ελευθερία  και Αυτονομία ,

 πέταξα   ταυτότητες,   ΑΜΚΑ  και τους κλειδάριθμους της Εφορίας,

δεν θέλησε στις ερωτήσεις μου περαιτέρω να απαντήσει,

ίσως την ιστορία του για να μην   ν’ αποκαλύψει  ,

όμως μέσα από την άρνηση και  αοριστία,

έχω ανακαλύψει περίπου  την ουσία.

 

Ο πλούτος και η ύλη δεν τον  εγγίζει,

τα κόμματα και τη  εξουσία   τον ερεθίζει ,

το νόημα της ζωής  δεν είναι  να θησαυρίζεις,

υποκρισία και απληστία περισσότερο παντός άλλου τον πληγώνει και  τον τραυματίζει,

«πάντες πάντα αδιανέμητα νέμονται» και η διανομή   έρχεται με βουή και δίνη .

 

Κάποιος τολμά και  τον ρωτά, τώρα  που πας;

κρυώνεις τα βράδια με την παγωνιά ;

κι’ αυτός του απαντά:

«Άφησε με φίλε στη δική μου Αταραξία,

εσύ  είσαι  σαν το πουλί μεσ’ στο κλουβί ,

σκλάβος που ζεις μετ’ ευτελείας»

« έρχεται  καταιγίδα, πάω να  προφυλαχτώ, σε  κάποια   υπήνεμη γωνία ,

όλους μας  ζεσταίνει και μας τρέφει ο Ήλιος και  η συμπαντική ακτινοβολία».

*Αμφικτύων

25/12/ 2013

*Αμφικτύων είναι ο Υποστράτηγος ε.α Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης,

Συγγραφεύς, Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων λογοτεχνών

http://amphiktyon.blogspot.com

 

Υ.Γ Το ποίημα είναι πραγματικό και όχι φαντασία