ΠΙΑΣΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΑΠΟ ΤΟ ΧΕΡΙ

ΠΙΑΣΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΑΠΟ ΤΟ ΧΕΡΙ

του *Αμφικτύωνος

Φεύγει η ζωή, κυλάει…

κανείς ποτέ δεν έμαθε που πάει;

στου Αχέροντα τ’ ατέλειωτο το ρεύμα

κι’ αφήνει πίσω καταχνιά, απληστία και ψέμα

Σκεπάζει ο χρόνος θύμησες και χάσματα

αυτά που με κόπο απόκτησες,

και τώρα έγιναν φαντάσματα

όχι εσύ , αυτός που ήσουν χθες,

πριν σε μαράνει ο χρόνος και οι κακοτοπιές

Και προχωρείς και προχωρείς

και ολημερίς μοχθείς ,

χωρίς να ξαποσταίνεις

και η ζωή σύντομη, ποτέ στατική δεν μένει

ξέρει αυτή, πάντα στο ίδιο τέρμα σε πηγαίνει

Στον «αέναο ποταμό » της Ειμαρμένης

ένας σκοπός πάνω στη Γη απομένει

το Καλό θηρευτές εμάς προσμένει

χωρίς ποτέ να φθάνουμε στο τέρμα

στον πύργο των ιδανικών να μπεις δεν καταφέρνεις

αλλά στην αυλή τους μπορείς να γυροφέρνεις.

Ποιός της ζωής δεν θέλει ν’ αγροικά τραγούδια

ν’ απολαμβάνει του Έρωτα τα δροσερά λουλούδια ;

τη λέξη ν’ ακούει σ’ αγαπώ

ελευθερώσου από το αμάρτημα το προπατορικό

Όσοι ζητούν στον κόσμο τούτο

κούφια , πρόσκαιρα πλούτη και παραμύθια,

έξω απ’ το δίκαιο και την αλήθεια

μένουν στον Μαμμωνά εξαρτημένοι

η αχορτασιά τους δέρνει και σαν αθύρματα τους σέρνει

στον Αδη κανείς οβολό δεν παίρνει

Ο Θεός είναι η Αλήθεια, νείκος και έρωτας ,

Καλό- Κακό πάνε μαζί

το καλό, δίκαιο και η αρετή,

μέσα σου σέρνεις βαθιά κρυμμένα

ποτ όμως δεν έψαξες σύγχρονε άνθρωπε να τα βρεις

θεωρία καλή και πράξη πάνε μαζί,

είναι νόμος με συμπαντική ισχύ

Καλό - Κακό πάνε ταίρι

μα εσύ πιάσε το Καλό από το χέρι

ξαλάφρωσε το διπλανό σου από το φορτίο

όπως σου ψιθυρίζει το θείο

όταν κάποιος πόνος τονε δέρνει

αυτό ευτυχία θα σου φέρνει.

Το μονοπάτι τούτο εδώ μην σε φοβίζει

την ανηφόρα ακολούθα την πιο ψηλή του κόσμου

η μοναξιά στα πλάγια τις λαχτάρες σου κοιμίζει

και η ιδέα του απείρου και άγνωστου τον λογισμό κεντρίζει

μα το ταξίδι αυτό αξίζει.

Όντας νέος στα φανταχτερά υλικά παλάτια

φτερούγιζε η ψυχή μου

σαν μπήκε σκέψη και φρόνηση στο νου μου

τα πρόσκαιρα και έολα που θα φύγουν να διαλέξω;

ή τα μόνιμα που λέει η λογική μου;

πάει στο δεύτερο η εκλογή μου!

Το φως, το φως ακούραστα σκορπάτε

αδιάκοπα το δρόμο της αλήθειας ακολουθάτε

ένα φωτάκι πάντα να φέγγει στης ψυχή σας το φεγγίτη

σπάστε της άγνοιας το γρανίτη

και πάντα μια θυρίδα ανοιχτή, ν’ αμφισβητάτε

Το δρόμο τον αληθινό από μικροί χαράξτε

μην λυπάστε μόχθο, κόπο και ιδρώτα

με αρετή και ανοιχτά μάτια και ώτα

τον Άνθρωπο , τον Άνθρωπο στην ανάγκη του βοηθάτε

Και όταν περάσουνε τα χρόνια

και έρθουν στα μαλλιά σας τα άσπρα χελιδόνια

τότε θα δείτε πόσο τούτα τα λόγια

είναι διαχρονικά και μόνιμα

η λύρα του Καλού ευφραίνει αιώνια

Εκείνο που πιο πολύ μετράει

στο διάβα σου ν’ αφήσεις

τρανά τ’ αχνάρια σου όπου έχεις περπατήσει

σαν φωτεινό χαράκι ν’ αυλακώνει

την καταχνιά της νύχτας που πυκνή τώρα πέφτει

και μας πλακώνει

τον αυριανό άνθρωπο η πνοή σου να ελευθερώνει

Μάθε τη λύρα του Καλού να γλυκοπαίζεις

και ανέβα βήμα-βήμα το μονοπάτι της ζωής

στην πιο ψηλή κορφή

τον ανέσπερο Ήλιο να αγναντέψεις από εκεί

γύρισε μετά στους συνανθρώπους σου,

μαζί τους να τον μοιρασθείς

Όχι δειλά , όχι σφιχτά βήματα σαν κτήνος

όχι κοπάδι αναίσθητο και αγρίμι

όχι μπολσεβίκος , γουρούνι και ούννος

με ανθρωπιά, σωφροσύνη και δικαιοσύνη

Το ανέσπερο Φως που καίει στης ψυχής τα βάθη

με κράτησε να ζω στον ίσιο δρόμο

για λίγα μόνο πράγματα μετανιώνω

καθώς πιά τώρα προχωρώ και φεύγω αυτάρκης

σας συμβουλεύω τούτο το Φως

στην ψυχή σας να φωλιάσει!

*Αμφικτύων

25/12/ 2012

*Αμφικτύων είναι ο Κωνσταντίνος Χρ. Κωνσταντινίδης ,

μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών

http://amphiktyon.blogspot.com/

amphiktyon-poet