ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΓΕΙΑ ΧΑΡΑ

ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΓΕΙΑ ΧΑΡΑ

Καιρός για λίγη αυτοκριτική

και για αυτογνωσία

ενώπιον ενωπίω γυμνός στα κρύα

μπροστά στον μεγάλο δικαστή κάνε απολογία

Διώξε από πάνω σου τα ψυχοφθόρα φορτία,

η ψυχή σαν αχθοφόρος τα κουβαλάει,

σου μολύνουν την καρδία, δεν σε πονάει;

κάνε πράξη το «γνώθι σ’αυτόν»,

της Δελφικής φιλοσοφίας.

Εύκολο στους άλλους κάνεις κριτική,

μα σκληρό είν’ ο εαυτός σου να ταπεινωθεί,

«το σιγάν κρείτον εστί του λαλείν»

τα έργα και όχι τα λόγια προέχουν στη ζωή

σε πιάνω Αμφικτύωνα σε παρασπονδία!

Και ποια είσαι του λόγου σου ΕΣΥ;που μου μιλάς σαν Ερινύα;

Εγώ είμαι η Συνείδηση!

Δός μου να καταλάβω, τι εννοείς;

Είμαι το καθενός η εσωτερική φωνή και αυτοπαρατηρησία!

Κάθε μέρα από την πλατεία δεν περνάς;

Και λοιπόν;

Εκεί στέκεται ένα μαυράκι στη γωνία,

που σου γελάει φαρδιά πλατιά

αλλά εσύ τώρα δεν δίνεις σημασία.

Εννοείς αυτό που πουλάει τα λουλούδια;

Ναι, χειμώνα , καλοκαίρι, ακόμη και με χιονιά,

και κάθε φορά που σε βλέπει,

ευγενικά με πλατύ χαμογελά σε χαιρετά!!

Παλιά το κοίταζες στα μάτια και τούλεγες εγκάρδια:

«φίλε μου γεια χαρά »

τον τελευταίο καιρό αδιάφορος το προσπερνάς με βία

ίσως γιατί σου έγδυσε το σπίτι η Γεωργιανή μαφία;

Αληθώς, μου το έκαναν φύλλα-φτερά!!

Εκτοτε συνδέεις τους μετανάστες με τη βία;

Αληθώς, εισέβαλαν απρόσκλητοι, πανστρατιά,

και κατέλαβαν την …Τροία!

Το θέμα δεν είναι συναισθηματικό , ούτε πολιτικό

αλλά καθαρά ανθρωπιστικό .

και μην μπλέκεις τα σύκα με τα καρύδια.

το αφρικανάκι χαιρόταν ως τα μύχια της καρδιάς

όταν του έλεγες εγκάρδια «Φίλε μου γεια χαρά»

Με τα’ ασπράδι των ματιών στο ανταπέδιδε σεμνά,

και τότε όλη η Αφρική έμοιαζε να αγαλλιά!

και συ αισθανόσουν ανείπωτη ευτυχία,

όμως όλα διακόπηκαν με μιάς! Προς τι η αιτία

Τώρα τα ματάκια του βουρκώνουν ντροπαλά

όταν σιωπηλός το προσπερνάς

είναι και κείνο της ίδιας Γης παιδάκι

κάποιας δόλιας μάνας το πλασματάκι,

πεταμένο από ανέχεια βοτσαλάκι,

στην ξενιτειά

Σπόρος του σύμπαντος με αίμα κόκκινο,

σαν τα δικά σου τα παιδιά, με μόνη διαφορά ,

εκείνο έχει δέρμα μαύρο,

και τα δικά σου είναι λευκά.

Ο Αμφικτύων πλημμύρισε από αγαλλίαση

λέει και πάλι στο μαυράκι: «φίλε γεια χάρά »

το χαμόγελο ξαναγυρνάει στο Αφρικανάκι

του προσφέρει κι’ ένα λουλουδάκι φιλικά

έτσι από ευχαρίστηση, χωρίς λεφτά

Το αντίτιμο πληρώθηκε και από τα δύο μέρη ακριβά

ο Ξένιος Δίας μου έδωσε ευλογία:

αυτό να σου δίνει υγεία και ευτυχία,

και στο Αφρικανάκι έφερε χαρά.

Αμφικτύωνα το παιδάκι μην ξεχνάς,

ολομόναχο ζει κι’ αυτό στην ξενιτειά

κάποτε πέρασες και συ την ίδια προσφυγιά

σαν ξεσπιτώθηκες από τον Γερμανό κατακτητή,

κι’ ο άνεμος σε πέταξε στην Κατοχική Αθήνα

της πείνας και της σκοτεινιάς

Το ρώτησες που κουρνιάζει;

το φτωχό το σπουργιτάκι,

αν κρυώνει, αν διψάει, αν πεινάει;

αν έχει νόστο για την πατρίδα στην καρδιά;

αν έχει πάνω του λεφτά;

Αν στη ζωή έχει ελπίδα,

αν έχει κάποιο έρωτα στην καρδιά,

αν αγαπάει τη μαύρη κορασίδα;

και πως μονάχος τα προβλήματα του ξεπερνά ;

Το χαμόγελο που χαρίζεις στο διαβάτη,

τον ίδιο θεό έχει αγωγιάτη,

και για σένα και για κείνον δείγμα ευγενείας,

φιλοξενίας είναι και ανθρωπιάς

και στων δύο την ψυχή φέρνει ευεργεσία

Αμφικτύωνα, «το ΕΝ στο ΠΑΝ»

αυτά είπε και άφαντη έγινε η Κυρία,

μετά από τούτο το συμβάν.

ας είναι! Σταλμένη ήτο από το Δία

από το ΣΥΝ-ΠΑΝ!!

Αμφικτύων

09/2/2010,

*Αμφικτύων είναι ο υποστράτηγος ε.α Κωνσταντίνος Χρ. Κωνσταντινίδης, Συγγραφεύς,

μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών

http://amphiktyon.blogspot.com/